Współczesna protetyka ma do dyspozycji szereg tworzyw termoplastycznych, które swoimi zaletami znacznie przewyższają materiały stosowane dawniej i powoli wypierają z użycia starsze, nie zawsze zdrowe, a zazwyczaj czasochłonne technologie (akryle i stopy nieszlachetne).
Tworzywa termoplastyczne cechują się:
-
biokompatybilnością z tkankami;
-
dobrymi właściwościami fizycznymi: mniejsza hydrofilowość, dobrze dobrany współczynnik elastyczności, duża wytrzymałość mechaniczna;
-
wysoką estetyką w gotowym produkcie (wierność i trwałość kolorystyczna, jednolitość materiału);
-
opłacalnością dla wykonawcy.
Stosując tworzywa termoplastyczne należy:
-
unikać surowców niewiadomego pochodzenia lub przywożonych nielegalnie z Dalekiego Wschodu;
-
stosować właściwe tworzywa do planowanych prac i przestrzegać zaleceń producenta – z powodu nieznajomości specyfiki i przeznaczenia poszczególnych rodzajów syntetyków zdarza się, że są one niewłaściwie stosowane – odbija się to na estetyce wykonania, ergonomii protezy i komforcie użytkowania pracy protetycznej;
-
przed zakupem tworzywa przeanalizować jego przydatność pod kątem planowanych prac, rodzaju materiału i sposobu jego konfekcjonowania oraz pod względem różnic w sposobie wtrysku.
Rodzaje tworzyw termoplastycznych, a przydatność w wytwarzaniu protezy:
-
nylony (poliamidy) – do protez częściowych osiadających
-
acetale – protezy podparte, klamry estetyczne i inne elementy konstrukcyjne, przy których wymagana jest wysoka estetyka wykonania;
-
akrylopolimery – protezy całkowite, mosty i korony tymczasowe.
By tworzywa termoplastyczne szybciej zdobywały uznanie użytkowników, technik dentystyczny powinien przestrzegać właściwego doboru syntetyków do określonego rodzaju prac. Stosowanie materiałów innych niż zalecane odbija się na komforcie używania takiej protezy i sprzyja rozprzestrzenianiu negatywnych, niezasłużonych opinii na temat całkiem dobrego tworzywa.
Źródło: „Nowoczesny Technik Dentystyczny”
