Implantologia święci ostatnio sukcesy popularności. Nie bez przyczyny, ponieważ mając do wyboru protezowanie, a posiadanie prawie „swoich” trzecich zębów, wielu wybiera tę drugą opcję. Zakładając, że pacjent nie boi się wydatków związanych z założeniem implantu (koszt zabiegu w przypadku jednego zęba to wydatek ok. 3 - 7 tys. zł), to przeważnie ma poważne obawy związane z samym zabiegiem. Często niesłusznie – zazwyczaj to strach „na wyrost” przed spotkaniem z nieznanym.

Implant to dwuczęściowa proteza zęba. Składa się z tytanowej, pustej lub pełnej w środku śruby, którą wszczepia się do kości szczęki, oraz z mocowanej na łączniku (części między śrubą a nakładką imitującą ząb) korony zębowej; zazwyczaj jest to korona pełnoceramiczna. Śruby z tytanu są dobrze tolerowane przez organizm ludzki – do ich produkcji używa się specjalnego stopu, który nie uczula, nie drażni i szybko ulega wrośnięciu w kość.

Mocowanie śruby w kości wiąże się z mechaniczną ingerencją w tkanki miękkie i twarde szczęki – specjaliści polecają nacinanie światłem laserowym. Laser precyzyjnie tnie tkanki, a zastosowanie wysokoenergetycznej wiązki świetlnej zmniejsza ryzyko pojawienia się stanów zapalnych i przyspiesza gojenie rany. Kolejnym etapem jest umieszczenie w kości śruby tytanowej. Odbudowę protetyczną, czyli nałożenie korony zęba, można przeprowadzić bezpośrednio po założeniu śruby, albo po pół roku, kiedy rana ulegnie zagojeniu, a wszczep się przyjmie. Część specjalistów radzi jednak odczekać kilka tygodni z nałożeniem korony zęba, ponieważ zaraz po zabiegu obserwuje się w obrębie nacinanej kości szczęki stan zapalny. Dopiero kiedy zapalenie i podrażnienie tkanek ustępuje, pojawia się klarowniejszy obraz miejsca implantowania i można przystępować do nakładania korony. Dobrym rozwiązaniem jest zakładanie kilku implantów jednocześnie – wówczas odczyny zapalne pojawiają się w jednym czasie. W okresie zrastania się śruby z kością pacjent jest narażony na większe ryzyko infekcji, dlatego przeważnie musi przyjmować antybiotyk.

Przeciwwskazaniem do zakładania implantów są ciężkie choroby ogólnoustrojowe.

Źródło: „Gazeta Wyborcza”