- Zęby od dawna wykorzystywano w medycynie sądowej, m.in. do określania wieku człowieka, identyfikacji śladów ugryzień oraz do identyfikacji genetycznej techniką niszczącą – mówi prof. Tadeusz Dobosz, kierownik Zakładu Technik Molekularnych AM we Wrocławiu.

W związku z opracowaniem nowatorskiej metody pobierania DNA będzie możliwe pozyskiwanie materiału genetycznego i przeprowadzanie badań bez niszczenia struktur ustroju, co było konieczne w przypadku np. pobierania próbek ze szczątków, które pozostały po człowieku.

Nowa metoda wykorzystuje naturalną budowę anatomiczną zęba: na końcu korzenia znajduje się otworek, którym przebiegał nerw. Przezeń można pobrać materiał genetyczny z miazgi – pod warunkiem, że ząb nie podlegał pod leczenie kanałowe. Miazga znajdująca się w komorze zębinowej – nawet, jeśli jej pozostałości są niewielkie – jest wystarczającym materiałem do badań.

Pobieranie DNA z zęba rozpoczyna wkłucie we wspomniany otwór cienkiej jak włos igły i wstrzyknięcie odczynników rozpuszczających suchą miazgę. Kolejny etap to zassanie do igły DNA i poddanie go badaniom.

- [Później ząb – przyp. red.] Może ponownie zostać wklejony na swoje miejsce w czaszce. Nawet jest trochę ładniejszy, bo dokładnie przez nas umyty - żartuje profesor.

Nowa metoda pobierania DNA pomogła rozwikłać już niejedną zagadkę. Jak zauważa profesor – upodobały ją sobie osoby duchowne. Badając np. DNA z zębów świętego Jacka i błogosławionego Czesława udało się dowieść, że nie byli oni braćmi, choć przez 600 lat trwał spór o ich pokrewieństwo. Nowatorski sposób pobierania DNA pozwolił też na uporządkowanie pomieszanych przez rabusiów szczątków w rodzinnej kaplicy Radziwiłłów z litewskich Dubinkach.

Tradycyjny sposób pobierania DNA ze szczątków wiązał się z naruszeniem struktury kości lub zębów, które dla potrzeb eksperymentu były zanurzane w ciekłym azocie. Kruche jak szkło, szybko pękały i ulegały bezpowrotnemu zniszczeniu.

Źródło: „Gazeta Wyborcza”