Jeśli próchnica zaatakuje zęby, można ją usunąć jedną z kilku metod. Każda z nich ma swoje zalety i wady.

1. Borowanie – tradycyjna i najpopularniejsza metoda usuwania zmian próchniczych w uzębieniu.
• Plus: stosowana dla każdego rodzaju ubytku – nawet głębokiego i rozległego; usuwanie zniszczonych tkanek jest dokładne.
• Minus: pacjent odczuwa dyskomfort w czasie pracy wiertła; ścieraniu ulegają również zdrowe fragmenty zęba.


2. Fotoablacja laserowa – niszczenie próchnicy silną, ukierunkowaną wiązką światła laserowego.
• Plus: wiązka działa jak skalpel i tnie bardzo dokładnie; silny strumień światła działa bakteriobójczo.
• Minus: wymaga dużej precyzji prowadzenia lasera; nie nadaje się do wcześniej leczonych zębów; może powodować przebarwienia szkliwa; wydziela się zapach palonej tkanki.


3. Abrazja powietrzno – piaskowa – chora tkanka jest usuwana za pomocą silnego, ukierunkowanego strumienia powietrza z cząstkami ściernymi (najczęściej tlenkiem glinu).
• Plus: bezbolesność; cząstki ścierne polerują również szkliwo i usuwają płytkę nazębną.
• Minus: wytwarza się sporo pyłu – niewskazany dla alergików i osób z chorobami układu oddechowego; może powodować nadwrażliwość zębów (kiedy w wyniku nieumiejętnego zastosowania odsłonięte zostaną kanaliki zębinowe, które prowadzą do miazgi).


4. Żel Carisolv – próchnica zostaje rozpuszczona przez składniki aktywne żelu.
• Plus: bezbolesność zabiegu, nadaje się do zębów mlecznych.
• Minus: skuteczny tylko przy małych i płytkich uszkodzeniach; przygotowanie powierzchni wymaga użycia wiertła.


5. Ozonoterapia – niszczenie bakterii próchnicy z użyciem ozonu. Dentysta oczyszcza ręcznie ząb i zakłada nań kapturek z silikonu, pod który wtłacza ozon. Bakterie giną już po kilkudziesięciu sekundach.
• Plus: krótki czas trwania, bezbolesność; bardzo wysoka skuteczność w likwidacji drobnoustrojów żyjących w jamie ustnej.
• Minus: metoda skuteczna tylko dla płytkich ubytków, we wczesnym stadium rozwoju próchnicy; może powodować demineralizację zęba, a w efekcie jego ciemnienie – szkliwo nasyca się z czasem minerałami, ale trzeba zadbać o suplementację fluoru, wapnia i fosforanów.

Źródło: „Vita”