Zarówno tyłożuchwie, jak i tyłozgryz to wady zgryzu, które muszą być leczone ortodontycznie. Nieprawidłowości te pojawiają się najczęściej we wczesnym dzieciństwie. Powodów ich powstania jest kilka:

• zbyt szybka utrata zęba/zębów (głównie dolnych siekaczy);

• wady postawy;

• nawyki, takie jak ssanie palca, ogryzanie skuwek, ołówków, paznokci;

• nieprawidłowe układanie głowy podczas snu – szczególnie dotyczy to niemowląt, którym pod szyję wkładana jest poduszka;

• choroby ogólnoustrojowe, szczególnie takie, które związane są z układem kostnym, jak na przykład krzywica.

Zarówno w tyłozgryzie, jak i w tyłożuchwiu mamy do czynienia z cofnięciem dolnej części twarzy. Przy tyłozgryzie cofają się zęby zlokalizowane w żuchwie – tylko zęby przednie (tyłozgryz częściowy) bądź cały dolny łuk zębowy (tyłozgryz całkowity). Istnieje też tyłozgryz rzekomy, w którym szczęka rozwija się nadmiernie w stosunku do reszty czaszki. W efekcie warga górna i znajdująca się nad nią okolica przynosowa ulegają wysunięciu. Tutaj jednak zarówno żuchwa, jak i dolny łuk zębowy ułożone są prawidłowo.

W tyłożuchwiu z kolei może dochodzić do cofania się żuchwy wskutek zbyt mocnych mięśni dolnej szczęki (tyłożuchwie czynnościowe) bądź bródka zostaje spłaszczona i cofnięta, co wydłuża dolne partie twarzy (tyłożuchwie morfologiczne).