Cyrkon to bardzo dobry materiał na uzupełnienia protetyczne, jednak ulega on procesowi starzenia. Zjawisko to związane jest z powstawaniem mikropęknięć w materiale, które powodują zmiany w strukturze cyrkonu. Wokół mikropęknięć, które powstają wskutek różnego rodzaju uszkodzeń, naprężeń, uderzeń, dochodzi do wzrostu objętości (mniej więcej o 3,5%) tlenku cyrkonowego. Dzieje się tak, gdyż materiał ceramiczny ulega transformacji wzmacniającej, przechodząc z formy tetragonalnej w monocentryczną. W ten sposób ograniczane jest rozprzestrzenianie się pęknięcia. Zjawisko to nazywane jest to samonaprawianiem się tlenku cyrkonu.

O ile jednak samonaprawianie się ceramiki ma korzystny wpływ na zachowanie pierwotnych właściwości protezy na ograniczonym obszarze, to już w sytuacji, kiedy do mikropęknięć dojdzie w większym rejonie, postępujący wzrost objętości cyrkonu związany z transformacją jego struktury, może prowadzić do kolejnych mikropęknięć – spowodowanych tym razem wzrostem naprężeń w obszarze o zwiększonej objętości.

Wzrost objętości prowadzi także do zjawiska tak zwanego chippingu, czyli odpryskiwania porcelany użytej do licowania protezy od podbudowy. Jest to zjawisko szczególnie zauważalne w okolicy szyjki zęba.

Starzenie się cyrkonu ma również związek z kontaktem ze śliną – okazuje się bowiem, że w jej obecności procesy niekorzystnie wpływające na strukturę porcelany przebiegają szybciej niż w środowisku suchym. Ponieważ nie mamy możliwości ograniczenia wpływu śliny na strukturę protez z cyrkonu, można jedynie zwiększać jego trwałość za pomocą odpowiednich składników pomocniczych, a także dbać o to, aby protezy z tego materiału były użytkowane zgodnie z zaleceniem protetyka.

Technicy dentystyczni próbują zapobiegać starzeniu się tlenku cyrkonu przez zastosowanie różnego rodzaju dodatków wzmacniających strukturę porcelanową, a także stosowanie odpowiednich technik tworzenia protez.