Implanty bikortykalne są wynalazkiem opracowanym przez włoskiego lekarza Dino Garbaccio. Był on jednocześnie twórcą i pionierem bikortykalizmu – pomysłu na implantowanie opierającego się na wykorzystaniu części zbitej kości (kortykalnej) do zabiegu osadzania wszczepów. Ta część kości ma odmienną budowę od warstwy gąbczastej. Dzięki temu śruba bikortykalna daje możliwość wykonania wszczepów natychmiastowych.

Implant zaopatrzony w śrubę Garbaccia uznawany jest za bliski implantowi idealnemu. Może być stosowany w każdym przypadku braku zębowego, przy czym często wykorzystywany jest w protezowaniu przypadków trudnych lub tam, gdzie zachowanie nietkniętych zębów sąsiadujących z luką ma szczególne znaczenie. Implanty ze śrubami bikortykalnymi stosowane są m.in. u chorych na cukrzycę wymagających powtórnego implantowania w miejscu wszczepu utraconego w wyniku powikłań niekontrolowanej glikemii oraz u młodzieży.

Funkcja rekonstrukcyjna oraz prewencyjna to dwie podstawowe zalety tej innowacyjnej protezy: implant bikortykalny nie tylko wypełnia lukę w łuku zębowym, ale również zapobiega resorpcji kości przyzębia.

Źródło: Opracowanie własne