Na skróty
- Forum
- Zareklamuj swój gabinet
- Izby Lekarskie w Polsce
- Partnerzy portalu
- Magazyn Stomatologiczny
- Wydawnictwo
Czelej - Wydawnictwo
PZWL - Wydawnictwo
Med Tour Press Int. - new! Katalog firm
- Dodaj gabinet
- Poradnik dentysty
- Organizacje
- Turystyka stomatologiczna
- Marketing stomatologiczny
- Dotacje z UE
- KORONAWIRUS
- Dental TV
- new! Czas na urlop!
- Relacje z targów i imprez
- 23-03-2021
Lata 90. XX wieku przyniosły masowe zastosowanie materiałów kompozytowych w stomatologii. Początkowo kompozyty były materiałami przeznaczonymi do wypełnień ubytków zębowych, składającymi się z matrycy na bazie żywicy organicznej i nieorganicznych wypełniaczy. Ponieważ tworzyły je głównie cząsteczki kwarcu o dość dużych rozmiarach, powodowało to, że uzupełnienia były dość szorstkie i trudne do polerowania. Początkowo płynne kompozyty na bazie żywicy charakteryzowały się zawartością wypełniacza w zakresie od ok. 37 do ok. 55% (objętościowo); następnie wartość ta zwiększyła się do 60-72% (objętościowo) dla większości konwencjonalnych kompozytów. Dzięki zmianie zawartości wypełniacza, modyfikacji uległa lepkość materiału, a to z kolei stworzyło producentom możliwość pakowania swoich wyrobów w małe strzykawki z igłami o małej średnicy. Rozwiązanie to zdecydowanie poprawiło precyzję aplikowania preparatu – zwłaszcza w trudno dostępnych miejscach.
Obecnie kompozyty płynne zyskały szerokie spektrum zastosowań, a dzięki postępowi technologicznemu udział materiałów wypełniających zwiększył się do wartości 70-80% objętościowych. Ponadto producenci nauczyli się tworzyć kompozyty z cząstek submikronowych i łączyć je w nanoklastry, co radykalnie na plus zmieniło właściwości fizyczne tych materiałów stomatologicznych. Poprawiły się także – w sposób zdecydowany – właściwości estetyczne i optyczne tych materiałów, umożliwiając wykonanie prac, które do złudzenia przypominają twory natury.