Złoto, cenny metal szlachetny, było wykorzystywane w stomatologii już w starożytności. Dziś stomatolog ceni je za właściwości przeciwzapalne i antybakteryjne, a technik dentystyczny – za cechy fizyczne i chemiczne.

Wiadomo, że do leczenia protetycznego stosowano złoto już od około VII wieku przed naszą erą. Prawie 1500 lat później, w krajach arabskich, było ono wykorzystywane do wypełniania ubytków próchnicowych w zębach – stosowano tu złoto płatkowe. W kolejnym tysiącleciu, konkretnie w XVI wieku, pojawiły się złote ligatury stosowane do wzmacniania chwiejących się zębów. W tym też czasie metal ten znajdował już zastosowanie w leczeniu protetycznym – służył do odtwarzania koron zębowych.

Na przełomie XVII i XVIII wieku folię ze złota wykorzystywano w Europie do wypełniania ubytków w zębach; pojawiła się też nowa metoda leczenia protetycznego – złota płytka, do której były przymocowane sztuczne zęby. Złoto również stosowano do tworzenia elementów dodatkowych, które służyły utrzymywaniu protez w jamie ustnej w przypadku bezzębia.

Obecnie w stomatologii złoto wykorzystywane jest w postaci:

• złotej folii – tak zwane złoto płatkowe, które aplikowane jest do centralnej części zęba;

• folii złotej łączonej z folią platynową – wykorzystywane do odtwarzania brzegów i kątów zęba;

• złoto gąbczaste, które często łączy się ze złotem płatkowym, aby zmniejszyć kruchość tego drugiego.

Obecnie nadal (choć rzadziej niż dawniej) ten szlachetny metal stosowany jest do wytwarzania protez stałych i ruchomych, a także elementów podtrzymujących i utrzymujących uzupełnienia oraz w galwanoformingu.