Aby zakończenie gry pt. „Chcę mieć nowy, piękny uśmiech” okazało się szczęśliwe dla wszystkich uczestników tej rozgrywki, czyli technika dentystycznego, stomatologa i – przede wszystkim – pacjenta jako ostatecznego użytkownika protezy zębowej, musi istnieć dobra komunikacja. To proces kilkuetapowy:

• zaczyna się zawsze od wejścia pacjenta do gabinetu i oznajmienia lekarzowi potrzeb i życzeń względem wyglądu, jakości i funkcji nowego uśmiechu;

• kolejny etap to konfrontowanie oczekiwań pacjenta z realiami i przekazanie informacji o możliwych rozwiązaniach oraz pomoc w dokonaniu wyboru – to rola stomatologa;

• w dalszej kolejności informacja od stomatologa dociera do technika dentystycznego – musi być przekazana precyzyjnie i klarownie, aby wykonawca uzupełnienia dokładnie wiedział, jaką pracę ma wykonać, z czego i dlaczego taką, a nie inną;

• pierwotna informacja przekazana przez pacjenta po wejściu do gabinetu wraca do tegoż pacjenta – ale w innej postaci: gotowego już uzupełnienia protetycznego.

Ostatni etap łańcucha komunikacyjnego weryfikuje rzetelność i czytelność przekazywania informacji pomiędzy każdym z ogniw i wskazuje, czy w tym ciągu wymiany danych na każdym z etapów istniało dodatnie sprzężenie zwrotne, czyli czy informacja przekazywana była dalej zgodnie z pierwotnymi wytycznymi i czy nie uległa zniekształceniu. Namacalnym dowodem na istnienie pozytywnego sprzężenia zwrotnego w każdym z etapów szlaku komunikacyjnego jest proteza, która spełnia oczekiwania pacjenta i gwarantuje doskonały efekt terapeutyczny.

Źródło: Opracowanie własne