Czy zwiększająca się popularność wolontariatu wśród lekarzy i dentystów to nowomoda i sposób na zdobycie swoistej renomy w środowisku medycznym, czy też raczej działanie podejmowane w odpowiedzi na zauważone potrzeby innych? Odpowiedzi mogą dostarczyć ci, którzy zdecydowali się na wolontariat. I nie żałują.

- Poznałem kiedyś ludzi, którzy jeździli na wolontariaty medyczne. Opowiadali o tej pracy i poczułem, że fajnie byłoby spróbować. Poświęcić trochę własnego czasu i pomóc ludziom. W Polsce pracowałem na pomocy doraźnej i widziałem ludzi, którzy „chodzili po ścianach" z bólu zębów. A w Afryce ci ludzie nie mogą liczyć na jakąkolwiek pomoc dentystyczną – mówi Krzysztof Gniazdowski, który dwukrotnie odwiedził Kamerun i pomagał tamtejszym mieszkańcom, z których ponad 90 proc. pierwszy raz była u dentysty. Podstawą pracy była ekstrakcja – ponieważ większości zębów nie dało się leczyć. Ci pacjenci, którzy zęby leczyli już kolejny raz, z dumą pokazywali wcześniej założone wypełnienia. Takie zachowanie lekarzowi czy stomatologowi dodaje skrzydeł – podobnie, jak satysfakcja, kiedy widzi się człowieka przyglądającego się z niedowierzaniem w lusterku swoim nowo odbudowanym zębom, które lata temu uległy ułamaniu lub ukruszeniu.

Wolontariat medyczny uskrzydla, ale też wymaga od lekarza lub stomatologa włożenia wiele wysiłku w pracę i umiejętności radzenia sobie z rozmaitymi przypadkami, kiedy np. pojawia się konieczność udzielenia pomocy dziecku pociętemu maczetą, pacjentowi z naderwanym uchem czy też ukąszonemu przez skorpiona. W nagrodę można liczyć na sowite, niematerialne wynagrodzenie.

- Tam czuje się tę wdzięczność pacjentów. Za wszystko. Że ich zbadałem, że pomogłem, że dałem im szansę. Nie mają pretensji do lekarza – mówi K. Gniazdowski.

Źródło: „Służba Zdrowia”