Hormonalna burza, która przetacza się przez organizm nastolatka w okresie dojrzewania, nie pozostaje bez wpływu na zdrowie tkanek jamy ustnej i może w tym obszarze ciała powodować pokwitaniowe zapalenie dziąseł. Współwystępuje ono ze zwiększonym stężeniem estradiolu u dziewcząt i testosteronu u chłopców oraz – z uwagi na tendencję do obniżania się w wieku okołopokwitaniowego – niejednokrotnie zbiega się także z końcową fazą wymiany uzębienia mlecznego na stałe. U dziewcząt szczyt zapalenia dziąseł związanego z okresem pokwitania pojawia się między 11 a 13 rokiem życia, u chłopców nieco później – między 13 a 14 rokiem życia.

Zachwianie równowagi hormonalnej oraz ciągle jeszcze czasem wyrzynające się zęby powodują, że dziąsła są tkliwe, obrzmiałe i zaczerwienione; mają również tendencje do krwawienia.

Jeśli u nastolatka z powodu zaniedbań higieny jamy ustnej rozwinęła się próchnica bądź istnieją wady zgryzu, które powodują stłoczenia czy wykoślawienia zębów, zapalenie pokwitaniowe dziąseł może przyjąć poważniejszą formę, tak zwaną rozrostową. Dziąsła zwiększają wtedy swoją objętość – szczególnie w obszarze brodawek międzyzębowych. Wygląda to tak, jakby pomiędzy zębami znajdowały się czerwone cysty.

Wszystkie te zmiany mogą cofnąć się po zakończeniu okresu pokwitania, ale z niektórych prac naukowych wynika, że osoby, u których wystąpiło pokwitaniowe zapalenie dziąseł, stają się podatne na stany zapalne tkanek miękkich przyzębia w dorosłym wieku.

Pokwitaniowe zapalenie dziąseł leczy się objawowo. Dziecko u stomatologa będzie miało wykonane dokładne badanie kliniczne. Dentysta zdecyduje, czy wdrożyć preparaty przeciwbakteryjne lub tylko środki o działaniu antyseptycznym i ściągającym na bazie ziół oraz zaleci szczotkowanie zębów techniką wymiatającą i szczoteczką o miękkim włosiu.