Początki samorządności w środowisku lekarsko – dentystycznym, datowane na pierwsze dekady XX wieku, obfitowały w wiele zawirowań i niezgodności poglądowych. Spowodowane to było głównie dwoma czynnikami:

• niejednolitym systemem kształcenia dentystów, którzy w Austrii kończyli studia medyczne na równi z lekarzami, w Niemczech uczyli się na kursach z programem okrojonym w stosunku do obowiązującego dla lekarzy, a w Polsce i w Rosji zdobywali wiedzę w prywatnych albo państwowych szkołach o wielce zróżnicowanym programie nauczania;

• niestabilną sytuacją polityczną, która nie pozostawała bez wpływu na przekonania członków środowiska dentystycznego.

Absolwenci PID (Państwowego Instytutu Dentystycznego) z Warszawy powołali do życia stowarzyszenie, którego jednym z głównych celów było utworzenie właściwego samorządu medyków czyli izb lekarsko – dentystycznych. Jednak na skutek oporu środowiska dentystów wykształconych jeszcze w szkołach rosyjskich, którzy dość długo dzierżyli prymat liczebny, nie doszło do uformowania jednolitej struktury samorządowej, o co zabiegali absolwenci PID.

Powstało za to sporo różnych grup, zrzeszeń i stowarzyszeń dentystów, z których każde kierowało się własnym programem działania. Ówczesne władze nie przeszkadzały w formowaniu tego typu ugrupowań i pozwalały na ich rozwój i kształtowanie struktury hierarchicznej, dbając głównie o kształcenie potrzebnej krajowi liczby dentystów.

Rynek piśmienniczy w branży stomatologicznej w czasach II Rzeczpospolitej też był niejednorodny. Ukazywały się wówczas następujące pisma dla dentystów:

• „Polska Stomatologia” - pismo prof. Cieszyńskiego, w którym konsekwentnie głosił ideę kształcenia lekarzy o specjalności stomatologicznej;

• „Kronika dentystyczna” - na łamach której gościnnie wypowiadali się absolwenci PID, redagowana przez Maurycego Krakowskiego, absolwenta rosyjskiej szkoły dentystycznej, który dopiero w 1938 r. - po zaproszeniu do dialogu między absolwentami PID a dawnymi studentami szkół rosyjskich, wystosowanym przez tych pierwszych - skłonił się ku idei utworzenia izb lekarsko – dentystycznych;

• „Dwumiesięcznik Stomatologiczny” - pismo utworzone przez absolwentów PID;

• „Dentystyczne Wiadomości Związkowe” - informator redagowany przez warszawskiego stomatologa, Stanisława Blocha, który na I Zjeździe NIL-D został wybrany wiceprezesem ugrupowania.

Istniejące podziały w środowisku stomatologów polskich spowodowały, że we władzach formującego się samorządu lekarsko – dentystycznego musieli pojawić się ludzie neutralni, nie związani z żadnym obozem poglądowym. Jedną z takich osób był Julian Łączyński z Pabianic - absolwent PID-u prowadzący prywatną praktykę dentystyczną. Początkowo został wybrany delegatem na zjazd Naczelnej Izby Lekarsko - Dentystycznej, a już na jej pierwszym zjeździe – prezesem.

Źródło: „Gazeta Lekarska”