Zabieg ortognatyczny to taki, w którym interwencję podejmuje chirurg, współpracuje z nim zaś ortodonta. Wskazaniem do jego przeprowadzenia jest leczenie wad narządu żucia, które dotyczą nieprawidłowej budowy kości szczęki lub żuchwy albo obu naraz. Kwalifikuje się do niego osoby dorosłe, u których zakończył się proces wzrostu, i u których nie można liczyć na poprawę warunków zgryzowych osiągniętą w inny sposób. Leczenie wymagające interwencji ortodonty i chirurga, oprócz tego, że ma przywrócić prawidłowe funkcje aparatu żującego i ustawienie zębów, ma na celu również poprawę rysów twarzy. Dla osób dotkniętych wadami zgryzu zniekształcenie wyglądu twarzy spowodowane nieprawidłowym ustawieniem szczęk jest jednym z poważniejszych problemów, który silnie oddziałuje także na psychikę. Przy podejmowaniu leczenia ortognatycznego ustala się z pacjentem listę priorytetów i na tej podstawie prowadzi kolejne etapy terapii.

Istnieją przeciwwskazania do leczenia ortognatycznego. Najpoważniejsze z nich to:

• choroby ogólnoustrojowe wykluczające zastosowanie znieczulenia ogólnego;

• nieustabilizowana cukrzyca – z powodu utrudnionego gojenia się ran;

• nowotwór;

• zakażenia wirusowe – w tym HIV;

• zaburzenia immunologiczne;

• choroby psychiczne.

O podjęciu leczenia ortognatycznego zawsze decyduje lekarz specjalista po przeprowadzeniu szczegółowego wywiadu z pacjentem oraz po zapoznaniu się z historią choroby i z wynikami dotychczasowego leczenia.

O tym, czy warto skorzystać z możliwości terapeutycznych, które oferuje współczesna ortodoncja i chirurgia, świadczy zadowolenie tych, którzy zdecydowali się poddać zabiegom ortognatycznym. Zdecydowana poprawa samopoczucia u tych osób wynika z zadowolenia pojawiającego się na widok ładniejszych rysów własnej twarzy i z ułatwień wynikających z poprawy zgryzu. Pozytywne odczucia po zabiegach przekładają się zaś na lepszą oceną własnej wartości i większy komfort psychiczny.

Źródło: „Nowa Stomatologia”