Na świecie istnieje kilkaset systemów implantologicznych. Z tej liczby co roku ok. 30% systemów zostaje wycofanych, a na ich miejscu pojawiają się nowe rozwiązania. To spora rotacja, zachodząca na dodatek w bardzo krótkim czasie. Konieczne zatem było stworzenie klasyfikacji implantów, dzięki której specjalista zyskiwałby szybką orientację odnośnie istniejących rozwiązań, oraz konkretnego systemu.

Implanty ze względu na rodzaj tkanek, do których są wszczepiane, dzieli się na:

• Podokostnowe – chromowo-kobaltowo-molibdenowe lub tytanowe; stosowane już od ponad 30 lat. Warunkiem koniecznym udanej implantacji jest właściwa ilość dobrej jakości kości oporowej. Implanty te umieszcza się pod bezzębną okostną kości szczęk lub żuchwy. Mają służyć do mocowania protezy ruchomej lub stałej. Na pierwszej wizycie pobiera się wycisk z jamy ustnej pacjenta; przy czym, by wykonać wycisk kości szczęki, konieczne jest odwarstwienie miękkiej tkanki od kości. Rana jest zaszywana i pozostawiona do wygojenia. Na podstawie odlewu powstałego na bazie wycisku opracowywany jest metalowy szkielet wszczepu. Implant umieszczany jest na kości, po uprzednim odwarstwieniu tkanek miękkich, zaszywanych po założeniu wszczepu.

• Śluzówkowe – opracowane już w 1943 r. Do protezy mocowane są tytanowe lub ceramiczne kotwice, przechodzące przez przygotowane specjalnie otwory w śluzówce jamy ustnej i opierające się na kościach szczęk.

• Endodontyczne – mają kształt sztyftów; wykonane są z metalu lub ceramiki. Ich zadaniem jest stabilizowanie lub mocowanie rozchwianych zębów. Implanty te wprowadza się do kości poprzez kanał korzeniowy poniżej lub powyżej wierzchołka zęba.

• Wewnątrzkostne – najbardziej popularne, wprowadzane do otworu wykonanego w kości. Taki implant składa się z kilku części: podstawy, ramienia, szyjki i słupka.

Źródło: „Nowoczesny Technik Dentystyczny”