Ponieważ w jamie ustnej zdrowego człowieka ślina jest wydzielana na bieżąco, dlatego też wydzielina ta może w trybie ciągłym mieć korzystny wpływ na mineralizację szkliwa zębów. Wynika to z faktu, że ślina ma charakter roztworu buforującego, to znaczy, że stoi na straży właściwego pH w jamie ustnej. Może też tymczasowo magazynować bądź uwalniać określone jony w sytuacjach, które tego wymagają.

Jednym z wielu znajdujących się w ślinie pierwiastków w formie jonowej jest fluor. Gromadzi się on również na powierzchni zębów, a także na płytce nazębnej i w miękkich tkankach. W sytuacji, kiedy spada pH w jamie ustnej (na przykład wskutek wypicia słodkiego, kwaśnego napoju), zawarte w ślinie jony fluoru uwalniają się i osadzają na powierzchni szkliwa. Tam wchodzą w reakcje z hydroksyapatytami tworzącymi strukturę tej mineralnej tkanki, doprowadzając do powstania fluoroapatytów – związków, które są bardziej odporne od hydroksyapatytów na działanie kwasów bakteryjnych. Dzięki temu w naturalny sposób zatrzymana zostaje demineralizacja szkliwa, a nawet dochodzi do remineralizacji tej twardej tkanki zębów.