Wydaje się, że z uwagi na wiele kanonów piękna, które obowiązują we współczesnym świecie i subiektywną ocenę estetyki uśmiechu nie jest możliwe opracowanie uniwersalnej definicji pięknego uśmiechu (lub jest to co najmniej bardzo trudne). Definicja ta jednak istnieje. Uznaje się bowiem, że idealny uśmiech to taki, w którym występuje harmonijna korelacja kształtu i koloru zębów oraz odpowiednia proporcja warg i dziąseł. Dodatkowo, w 2014 roku brazylijski badacz A.M. Machado określił wytyczne estetyczne dla uzyskania optymalnych cech uśmiechu.

Według tego naukowca krawędzie sieczne środkowych siekaczy szczęki muszą znajdować się poniżej linii krawędzi siecznych kłów górnych, ponieważ zapewnia to dominujący wygląd siekaczy centralnych. Uznał on również, że diastemy w sferze estetycznej są niedopuszczalne, z wyjątkiem tych do 0,5 mm szerokości pomiędzy bocznymi siekaczami szczęki a kłami, których osoby niezwiązane zawodowo ze stomatologią zazwyczaj nie zauważają. Z badań tego naukowca wynika również i to, że potrzeba symetrii jest większa w okolicy środkowej twarzy, podczas gdy łagodne asymetrie w obszarze bocznym są bardziej akceptowalne.