Dr Tomasz Ciach, inżynier chemik z Politechniki Warszawskiej, specjalista od nanotechnologii, opracował komputer wbudowany w implant. Tworzył go we współpracy ze specjalistami ze Szwajcarii, Włoch, Izraela i Niemiec, wykorzystując środki finansowe przekazane m.in. przez komisję europejską. Skomputeryzowane implanty zajmowałyby miejsce dwóch, a docelowo jednego zęba trzonowego. W ich wnętrzu kryłby się komputer wielkości łebka od szpilki, sterujący aplikowaniem leków, które z jakichś powodów trzeba podać pacjentowi o ściśle określonej porze albo przed jego przebudzeniem.

- Urządzenie pobiera wodę ze śliny, filtruje ją, przygotowuje roztwór leku, by podać go bezpośrednio do policzka, wykorzystując niewielkie pole elektryczne.
W ten sposób uzyskuje się taki efekt, jak po wykonaniu zastrzyku, tylko bez kłucia. Można tak podawać leki na przykład na chorobę Alzheimera. Jest nieocenione w leczeniu uzależnień od narkotyków, kiedy chory niekoniecznie może chcieć lek przyjmować - opowiada dr Ciach.

W ten sposób można by podawać też leki na nadciśnienie, a po wbudowaniu w implant czujnika monitorującego poziom insuliny w ślinie – również i insulinę.

Innowacyjny wynalazek nie doczekał się na razie inwestora gotowego podjąć produkcję, a szkoda, bo pomysł wart jest uwagi ze względu na potężny potencjał użyteczności – gdyby udało się wprowadzić go w życie, mogłoby dojść do rewolucji w implantologii: wszczepiane sztuczne zęby stałyby się od razu miniaturowymi centrami informatycznymi, pomocnymi w utrzymaniu zdrowia.

- Firmy farmaceutyczne stwierdziły, że [implant – przyp. red.] jest zbyt innowacyjny. Nie pozostaje nic innego, jak tylko czekać, aż do niego dojrzeją – mówi naukowiec. Przyznaje też, że projektem byli zainteresowani Francuzi.

Źródło: „Życie Warszawy”