Podczas projektowania protezy szkieletowej technik dentystyczny zwraca szczególną uwagę na tzw. zęby oporowe. To nic innego, jak zęby filarowe, które stanowią rusztowanie dla mocowania protezy. Ich kształt anatomiczny, wielkość oraz stosunek długości korony klinicznej do długości korzenia wpływają na utrzymanie całej konstrukcji protetycznej w jamie ustnej pacjenta. Za optymalny stosunek między uzupełnieniem a zębem oporowym przyjmuje się 1:3.

Solidne osadzenie zęba filarowego w zębodole oraz wiążąca się z tym duża powierzchnia nazębna są nieodłącznymi elementami warunkującymi jakość zębów oporowych. Ważne jest, aby zęby te miały fizjologiczne zwarcie – nie były przechylone, nadmiernie skrócone ani wydłużone. Oprócz tego powinny odznaczać się dużą wytrzymałością mechaniczną.

Należy też wspomnieć, że przed założeniem protezy powinno się w całości usunąć ubytki próchnicotwórcze, gdyż wpływają one negatywnie na przebieg całego leczenia. Natomiast już w trakcie jego trwania należy pamiętać o dokładnej higienie jamy ustnej oraz samej protezy, aby zmniejszyć ryzyko powikłań.