Leczenie wady zgryzu z wykorzystaniem ruchomego aparatu ortodontycznego wiąże się z wykorzystaniem możliwości, jakie daje zamocowana w nim śruba, dzięki której można precyzyjnie regulować wywieranie wpływu na kości i przez to uzyskać zmniejszenie lub zwiększenie wymiarów łuku zębowego, a także odpowiednie przesunięcie pojedynczego zęba lub grupy zębów.

Śruby ortodontyczne zostały prawdopodobnie po raz pierwszy zastosowane w XIX wieku. Nie wiadomo, kto jest twórcą tego rozwiązania, ponieważ brakuje na ten temat literatury. Z pracy jednego z amerykańskich lekarzy z tamtego okresu natomiast wiemy, że już wtedy zalecano, aby metalowe sztabki (które pełniły wówczas rolę aparatu ortodontycznego) wyposażać w śruby, dzięki którym można było wywierać nacisk na zęby i wymuszać ich przemieszczanie.

W połowie XIX wieku również Amerykanin oraz Anglik zaproponowali zastosowanie śruby dociskowej do generowania przesunięcia zębów. Niecałe 10 lat później, bo w 1857 r. Norman Williams Kingsley, jeden ze znanych amerykańskich lekarzy, który specjalizował się w problemach rozszczepu podniebienia, stworzył dokumentację z wykorzystywania śruby rzymskiej w aparacie ruchomym wykonanym z kauczuku, który zastosował na dolny łuk zębowy.

W drugiej połowie XIX stulecia stosowano już wiele różnych rodzajów śrub. Zostały one opisane po raz pierwszy w 1888 r. przez Johna Farrara uznawanego za twórcę teorii działania przerwanych sił oraz pojęcia ruchu osiowego zęba.