Według statystyk bezdech senny może występować u 20-40 proc. populacji dorosłych, których dotyczy problem chrapania. Szacuje się, że tylko w Polsce bezdech może dotyczyć 1,5 mln osób. Bezdech polega na zaburzeniu oddychania w czasie snu. Objawia się całkowitym zatrzymaniem oddechu przez przynajmniej 10 sekund albo spłyceniem oddechu o 50 proc. Do rozpoznania przypadłości konieczne jest zdiagnozowanie średnio w ciągu godziny co najmniej pięciu takich epizodów. Zazwyczaj osoby, które zmagają się z bezdechem sennym, nie są świadome tego problemu, chociaż takie chwilowe zatrzymanie oddechu może się pojawiać w nocy nawet setki razy.

Dolegliwość ta jest rzadko diagnozowana. Wykrywają ją między innymi stomatolodzy, ale także laryngolodzy, neurolodzy czy lekarze medycyny snu. Diagnoza poprzedzona jest zawsze wywiadem lekarskim. Najczęściej chory zgłasza się do lekarza ogólnego lub laryngologa – z powodu przemęczenia, drażliwości, bólów głowy, bólu gardła po przebudzeniu, refluksu żołądkowo-przełykowego, problemów z koncentracją i pamięcią. Może także trafić do stomatologa – kiedy śluzówka jamy ustnej po nocy bywa nadmiernie wysuszona. Jeśli w trakcie wywiadu okaże się, że pacjent chrapie, istnieje podejrzenie, że również cierpi na bezdech senny, szczególnie jeżeli ma ponad 50 lat.

Leczenie bezdechu sennego i chrapania zależy od przyczyn i stopnia zaawansowania przypadłości. Celem zawsze jest normalizacja oddychania podczas snu. Przy łagodnej i umiarkowanej postaci bezdechu sennego zalecane są wewnątrzustne aparaty stomatologiczne (MAD). Przygotowywane są one na wymiar przez dentystę doświadczonego w leczeniu zarówno chrapania, jak i bezdechu sennego. Aparaty te są specjalnymi protezami zakładanymi na noc przez pacjenta. Ich działanie polega na wysuwaniu żuchwy do przodu i jednoczesnym izolowaniu języka od tylnej ściany gardła. Dzięki temu usprawnia się przepływ powietrza i zmniejsza ryzyko bezdechu. W zależności od modelu aparaty wewnątrzustne mogą mieć stały stopień wysuwania żuchwy lub być zaopatrzone w regulację stopnia wysuwania dolnej szczęki. Druga opcja umożliwia stopniowe przyzwyczajenie się pacjenta do protezy.