Zapalenie dziąseł i zapalenie przyzębia to dwie najczęściej występujące choroby przyzębia. Za jej powstanie odpowiada warstwa płytki bakteryjnej, która osadza się na powierzchni szkliwa. Najczęściej choroby przyzębia dotyczą osób w wieku 35-45 lat. Szacuje się, że to ponad 93% przypadków ogółem.

Zapalenia przyzębia nie pozostają obojętne dla zdrowia ogólnego człowieka. Chore przyzębie jest bowiem źródłem bakterii oraz ich metabolitów i czynników zapalnych, które są odpowiedzialne za wzrost ryzyka zachorowań na wiele schorzeń ogólnych, w tym choroby układu krążenia, reumatoidalne zapalenie stawów, osteoporozę, cukrzycę. Schorzenia przyzębia są również czynnikami ryzyka dla kobiet w ciąży – mogą skutkować przedwczesnym porodem oraz wystąpieniem niskiej masy urodzeniowej dziecka.

Płytka bakteryjna, jeśli nie jest skutecznie i starannie usunięta z powierzchni zębów, po kilku dniach powoduje rozwój stanu zapalnego dziąseł. Dziąsła stają się zaczerwienione, a podczas szczotkowania bardzo łatwo dochodzi do krwawienia. Schorzenie uchwycone w tym momencie i poddane leczeniu jest procesem odwracalnym, ponieważ organizm wytworzył mechanizmy obronne, które potrafią sobie poradzić z niewielką jeszcze ilością płytki bakteryjnej.

Jeżeli stan zapalny dziąseł będzie długotrwały i nie będzie leczony, doprowadzi do nieodwracalnego zniszczenia tkanek przyzębia i do zaniku kości wyrostków zębodołowych. Będzie to skutek długotrwałego, szkodliwego oddziaływania bakterii oraz ich toksyn.

Destrukcja tkanek przyzębia zaczyna się od osłabienia włókien łącznotkankowych, które są odpowiedzialne za połączenie zębów z kością przyzębia. Prowadzi to do obniżenia dziąseł i wytworzenia patologicznych kieszonek dziąsłowych. Zniszczenie przyczepu łącznotkankowego skutkuje rozchwianiem zębów w zębodole. W rezultacie nawet zdrowe zęby mogą ulec samoistnemu wypadnięciu – na przykład podczas spożywania pokarmów.