Zęby zatrzymane to takie, które nie wyrosły i pozostają częściowo lub całkowicie ukryte w przyzębiu. Z takim zębem można żyć latami. Bywa, że nad zębem stałym zatrzymanym rośnie jeszcze ząb mleczny. Wprawdzie z czasem mleczak ściera się, ciemnieje i jest widocznie mniejszy od pozostałych sztuk uzębienia, ale potrafi bardzo długo utrzymywać się na swoim miejscu.

Zęby zatrzymane poddawane są leczeniu chirurgiczno-ortodontycznemu. Zabieg chirurgiczny polega na odsłonięciu zęba tkwiącego w przyzębiu,. Dalszy ciąg leczenia to już interwencja ortodontyczna: do odsłoniętego zęba przykleja się zamek i przy użyciu odpowiednio dobranego aparatu ortodontycznego ząb jest sprowadzany do łuku. Aparat wspomaga również przygotowanie miejsca dla nowego zęba – gdyż należy rozsunąć zęby stałe, które zbliżyły się do dużo mniejszego mleczaka i w ten sposób częściowo zajęły miejsce przynależne zębowi stałemu.

Leczenie to trwa długo – w niektórych przypadkach kilka lat.
– Dla pacjenta perspektywa leczenia ortodontycznego może się wydawać trudna. Ale usunięcie takiego zęba i zastąpienie go implantem niosłoby za sobą niebezpieczne konsekwencje. Po zębie w kości szczęki zostaje kilkucentymetrowa dziura, którą trzeba zregenerować. To zawsze jest ryzykowne – tłumaczy Paweł Ponichtera, stomatolog.

Kiedy ząb leży w pozycji, która nie daje szans ani na działanie ortodontyczne, ani zastąpienie implantem, zostawia się go w kości do obserwacji, a przestrzeń po nim uzupełnia mostem.
Źródło: „Gazeta Wyborcza”