Udar mózgu dotyka najczęściej osoby starsze. Zaraz po zawałach stanowi najczęstszą przyczynę zgonów na świecie, a aż połowa osób, która przeżywa ostrą fazę udaru, nie jest zdolna do samodzielnej egzystencji i wymaga opieki lub pomocy innych. Zapewnienie odpowiedniego poziomu higieny jamy ustnej u pacjenta po udarze jest jednym z największych wyzwań, z którym zmagają się zarówno pracownicy służby zdrowia, jak i opiekunowie oraz bliscy zajmujący się chorym w domu lub w ośrodku pomocy. Z uwagi na spektrum szkód wyrządzonych przez udar, opieka nad pacjentem powinna mieć charakter interdyscyplinarny i w zespole powinni znaleźć się też lekarz dentysta oraz higienistka stomatologiczna. W polskich realiach najczęściej możliwość konsultacji w fachowcami zajmującymi się zdrowiem jamy ustnej istnieje jedynie w ośrodkach, w których funkcjonuje oddział chirurgii szczękowo-twarzowej. Sama konsultacja i ingerencja dentystyczna ograniczają się natomiast najczęściej do wskazania i usunięcia zębopochodnych ognisk infekcji. Nie zwraca się natomiast uwagi na zachowanie podstawowej higieny jamy ustnej u chorego. To błąd, ponieważ nieusuwany nalot z zębów staje się siedliskiem bakterii, które mogą być potencjalnie niebezpieczne. Ponadto osadzona płytka bakteryjna wzmaga u pacjenta dyskomfort – już i tak bardzo wysoki z uwagi na stan poudarowy.

Dużym problemem jest też wysuszenie błon śluzowych i kserostomia – jako następstwa niemożności domknięcia ust z powodu rurki intubacyjnej stosowanej w ostrej fazie poudarowej oraz aplikowania leków ratujących życie.

Kolejne wielkie wyzwanie u pacjentów po udarze to opracowanie i opanowanie techniki szczotkowania zębów i zapewnienia czystości w jamie ustnej u osób sparaliżowanych lub niezdolnych z powodu uszkodzeń mózgu do współpracy i komunikacji.

Ważne jest, aby zapewnić pacjentowi po udarze stałą opiekę poradni stomatologicznej – oferującej możliwość odbywania wizyt dentysty w miejscu pobytu chorego.

Źródło: Opracowanie własne