Termin „choroba okluzyjna” nie wpisał się jeszcze jako rozpoznawalny i popularny do świadomości społecznej i dla osób niezwiązanych ze stomatologią lub medycyną może być zagadkowy. Choroba okluzyjna w najprostszym ujęciu to szereg objawów wynikających z nieprawidłowego kontaktu pomiędzy zębami szczęki i żuchwy. Jest to schorzenie najrzadziej diagnozowane, choć występujące z bardzo dużą częstością. Może rozwinąć się wskutek wady zgryzu wrodzonej lub nabytej (jako konsekwencja niewypełnienia luki po utraconym zębie), urazu lub choroby, a także noszenia niedopasowanego uzupełnienia protetycznego czy źle wykonanej plomby dentystycznej.

- (…) jednym z pierwszych objawów schorzenia są niewielkie starcia w obrębie szkliwa oraz wzmożone napięcie mięśni twarzy po przebudzeniu, które ma związek z nocnym zaciskaniem i zgrzytaniem zębami, powszechnie zwanym bruksizmem. W zaawansowanym stadium nieleczona choroba okluzyjna prowadzi do starcia, pękania i ruchomości zębów, co powoduje nieestetyczne zmiany w uzębieniu. Dochodzi także do dysfunkcji stawów skroniowo-żuchwowych, które ulegają stopniowemu niszczeniu – wyjaśnia Magdalena Mrzygłód, dentystka.

Konsekwencją są silne zaburzenia funkcji samego narządu żucia, a także dolegliwości bólowe, np. migrenowe bóle głowy, bóle karku i pleców, bóle ucha lub oka, łzawienie, wzrost napięcia mięśni obręczy barkowej. Najczęściej te objawy nie są kojarzone przez pacjentów z zębami. Błąd, ponieważ osoby dotknięte chorobą okluzyjną, zanim znajdą wyjaśnienie swoich dolegliwości, niepotrzebnie odwiedzają wielu specjalistów medycznych, np. laryngologa, neurologa, okulistę a nawet psychiatrę.

Jedynym sposobem na pozbycie się opisanych symptomów jest korekcja zaburzeń w ustawieniu zębów i przywrócenie prawidłowego kontaktu między nimi. We wczesnym stadium choroby stosuje się:

• mało inwazyjną ekwilibrację, czyli taką modyfikację kształtu zębów, wypełnień i koron, która wyrównuje kontakty pomiędzy dolnymi i górnymi zębami i umożliwia prawidłowy ruch żuchwy przy zamykaniu ust: eliminuje się niepożądane wypukłości zębów i miejsca nagryzane ze zbyt wielką siłą;

• leczenie z wykorzystaniem aparatu ortodontycznego, który odpowiednio przesuwa i ustawia zęby we właściwej pozycji.

W bardziej zaawansowanych przypadkach konieczna jest całkowita rehabilitacja i leczenie interdyscyplinarne, wymagające współpracy stomatologa, periodontologa, ortodonty, protetyka a czasem też i chirurga szczękowego.

Źródło: „Polska Gazeta Krakowska”