Erozja i próchnica prowadzą do powstania zmian w szkliwie, których efektem są ubytki tkanek zęba i rozwój procesów chorobowych w samym zębie i – jako powikłanie – w przyzębiu lub w układach albo narządach organizmu.

Erozja jest procesem chemicznego rozpuszczania szkliwa pod wpływem działania kwasów. Powoduje demineralizację tej tkanki. Uznawana jest za niepróchnicowy proces niszczenia zębów. Erozyjne rozmiękczenie szkliwa sprzyja dalszym uszkodzeniom mechanicznym, chemicznym i mikrobiologicznym zębów. W tworzeniu się zmiany erozyjnej wyróżnia się kilka następujących po sobie stadiów:

• demineralizacja wierzchniej warstwy i związane z tym rozmiękczenie i zwiększenie chropowatości powierzchni zęba;

• nanostrukturalne zmiany w szkliwie, które nie przekraczają 1μm głębokości i nie prowadzą do utraty tkanki;

• zmiany pogłębiające się, sięgające 5 μm, ale nadal bez utraty tkanki szkliwa, jednak z dalszym zwiększeniem chropowatości jego powierzchni i rozpoczęciem procesów erozyjnych na granicy zębiny; na tym etapie zęby stają się podatne na mechaniczne uszkodzenia;

• widoczna pod mikroskopem utrata tkanki nieorganicznej i odsłonięcie organicznych elementów budujących ząb – głównie włókien kolagenowych;

• widoczny gołym okiem ubytek tkanki zęba – na tym etapie zmiany sięgają już zębiny i stanowią poważne zagrożenie rozwojem stanów zapalnych wywołanych przez bakterie.

Źródło: Opracowanie własne