Estetyka pięknego uśmiechu uzyskanego dzięki interwencji i solidnej pracy utalentowanego lekarza stomatologa jest dziś tak samo istotna, jak funkcjonalność wynikająca z posiadania kompletnego garnituru zębów. Dentysta w swej pracy nad odtwarzaniem pięknych zębów jest więc swego rodzaju artystą. I od jego wyczucia smaku oraz manualnej biegłości zależy, czy wyleczony ząb warto będzie ukazywać w szerokim uśmiechu.

Lekarz specjalizujący się w stomatologii estetycznej ma obecnie do dyspozycji wiele narzędzi i materiałów, dzięki którym może wykreować w jamie ustnej pacjenta prawdziwe dzieło sztuki stomatologicznej. A narzędzia te – jak na stomatologię – mogą być nieco dziwne, ponieważ estetyka uśmiechu zaczyna się od wykonania... pomiarów fizycznych i obliczeń matematycznych. Lekarz na postawie linii orientacyjnych wyznacza długość i szerokość zębów, zajmuje się optymalizowaniem artykulacji i wyznacza ostateczny kształt i wielkość zęba, mając na uwadze tzw. boskie proporcje. Ta stosowana już w VI wieku p.n.e. w Grecji przez Pitagorasa zasada, ma zastosowanie w XXI-wiecznej stomatologii estetycznej.

Po matematyce określającej estetykę zęba, przychodzi kolej na kompozycję – filar konstrukcji, która ma się okazać pięknym, estetycznym uśmiechem. Składają się na nią układ poszczególnych elementów, ich wzajemne rozmieszczenie, a także proporcje i zachodzące pomiędzy nimi relacje. W stomatologii mamy do czynienia z kompozycją twarzowa, twarzowo-zębową, zębową oraz dziąsłową. Jeśli do matematyki uśmiechu i kompozycji dołoży się informacje zebrane podczas wywiadu medycznego, a wszystko umiejętnie połączy z indywidualnymi cechami twarzy pacjenta, można liczyć na poprawne zaprojektowanie pracy – pod warunkiem, że osoba odtwarzająca zęby cechuje się doskonałym smakiem i wrażliwością estetyczną.

Sporo tego, jak na sukces w odtwarzaniu tak małych struktur, jak zęby, ale efekt w postaci pięknego, olśniewającego uśmiechu jest wart tego zachodu.

Źródło: „Nowiny”