Nowotwór jamy ustnej atakował jeszcze nie tak dawno głównie osoby ok. 60-go roku życia, palące, pijące i głównie płci męskiej. Obecnie statystyki wskazują na to, że przybywa chorych w wieku ok. 40 lat, niepijących i niepalących. Zjawisko to nazwano nawet fenomenem epidemiologicznym i związane jest z czynnikiem, który dotychczas nie był brany pod uwagę: wirusem HPV, brodawczaka ludzkiego. To właśnie on najczęściej powoduje u młodszego pokolenia powstanie zmian przedrakowych i rakowych. To ten sam wirus, który odpowiada za wywoływanie raka szyjki macicy. Nowotwór jamy ustnej występuje jednak dwukrotnie częściej niż rak kobiecych narządów rodnych. Z tego powodu profilaktyka i monitorowanie zdrowia jamy ustnej są konieczne do zabezpieczenia się przed zgubnymi następstwami choroby. Wszelkie niepokojące zmiany na języku, śluzówce czy dziąsłach należy pokazać stomatologowi. Tylko wczesne wykrycie nowotworu jamy ustnej daje duże szanse na wyleczenie i przeżycie – bo choroba rozwija się szybko, podstępnie, a wykryta zbyt późno jest trudna w leczeniu i rokowania są złe.

- Nowotwory w obrębie głowy i szyi rzadko dają przerzuty odległe do innych narządów, dlatego gdy pacjent trafi do lekarza szybko, z niewielkim guzem, np. do 2 cm, który można usunąć, a następnie zastosować radioterapię, ma70-80 procent szans na wyleczenie i normalne życie – mówi dr Dorota Dziemiańczyk-Pakieła, chirurg szczękowy z Kliniki Chirurgii SzczękowoTwarzowej i Plastycznej Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku.

Podstawowe działanie profilaktyczno-diagnostyczne polega na oględzinach jamy ustnej i badaniu palpacyjnym, a w razie potrzeby – na wykonaniu fiberoskopii (aby obejrzeć tkanki położone w obrębie języka i krtani). Badanie palpacyjne umożliwia wykrycie guzków i powala ocenić charakter zmiany (galaretowata, zwarta, itp.).

Zasadą leczenia każdego nowotworu jest postępowanie interdyscyplinarne. Oznacza to, że w przypadku zmian onkologicznych w jamie ustnej pacjentem będzie się zajmował nie tylko onkolog, ale i dentysta, periodontolog, chirurg szczękowo-twarzowy, a jeśli trzeba, to również psycholog, ortodonta i logopeda.

Źródło: „Gazeta Współczesna”