Cukier nie zawsze tak samo szkodzi naszym zębom. Jest to jedynie czynnik, który zmienia warunki panujące w jamie ustnej tak, że zasiedlające ją bakterie patogenne mogą rozwijać się i rozmnażać. Kluczem do rozwoju próchnicy jest nieusuwana płytka nazębna: znajdujące się w niej bakterie wytwarzają szkodliwe dla szkliwa kwasy, co powoduje osłabienie mineralnej warstwy zębów. Udowodniono, że na zębach, na których nie ma płytki bakteryjnej, nawet częste spożycie cukru nie powoduje rozwoju próchnicy.

Oczywiście, cukier cukrowi nie jest równy. Za najmniej próchnicotwórczą z naturalnych cukrów uznaje się skrobię, ale tylko niegotowaną. Ta w postaci ugotowanej staje się już mniej bezpieczna. Najbardziej bezpieczne dla zębów cukry to te pochodzące z mleka (laktoza) oraz zawarte w surowych warzywach i owocach.

Sacharoza, najpopularniejszy, powszechnie spożywany cukier, uznawana jest za najbardziej próchnicotwórczą wśród cukrów naturalnych (wespół z maltozą, fruktozą i glukozą) – ale tylko podawana doustnie. W badaniach na zwierzętach udowodniono, że podawanie sacharozy przez sondę żołądkową, nie powoduje rozwoju próchnicy. Cukier szkodzi naszym zębom, kiedy zaniedbuje się higienę jamy ustnej i jednocześnie często oraz w dużych ilościach spożywa produkty węglowodanowe, szczególnie o lepkiej konsystencji.

Bakterie próchnicy lubią korzystać z sacharozy, ponieważ jest to dla nich cukier łatwo przyswajalny i dostarcza się go w diecie stosunkowo sporo. Z uwagi na budowę chemiczną, cząsteczki tego cukru łatwo przedostają się ze środowiska jamy ustnej do płytki nazębnej. Sacharoza ułatwia też bakteriom zasiedlanie czystej powierzchni zębów i dostarcza im energii do wielu przemian chemicznych, które skutkują uszkodzeniem szkliwa i rozwojem próchnicy.

Źródło: Opracowanie własne