Osseointegracja to zjawisko, w którym implanty wchodzą w bardzo ścisły kontakt z tkanką kostną. W miejscu styku obu struktur dochodzi do powstania zespolenia strukturalnego oraz czynnościowego powierzchni kości z powierzchnią wszczepu. Bez zjawiska osseointegracji nie byłoby możliwe skuteczne leczenie implantologiczne.

Integrowanie się implantu metalowego z tkanką kostną tłumaczy się powstaniem na powierzchni wszczepu tlenków metalu, z którego wykonany jest implant, a dzięki którym możliwe jest spójne połączenie struktury żywej z martwą.

By mogło dojść do zintegrowania tkanki kostnej oraz implantu, muszą być zachowane następujące warunki:

• Wszczep musi być wykonany z materiału biozgodnego z tkankami – jedną z najlepszych biokomaptybilności wykazuje tytan. Z niego też najczęściej wykonywane są implanty. Za biokompatybilne uznaje się też: przemysłowo czysty niob, hydroksyapatyty, cyrkon, tantal, wanad. Materiały, które nie wykazują biokompatybilności z tkankami żywymi są przez ustój odrzucane.

• Wszczep musi mieć odpowiedni kształt, a jego powierzchnia musi wykazywać określone właściwości – za najkorzystniejszy uznaje się kształt śruby, przy czym implant nie powinien mieć ostrych krawędzi, a powierzchnie styku z kością powinny być łagodne. Wszczepy mogą też mieć porowatą powierzchnię – sprzyja to wnikaniu komórek tkanki kostnej w strukturę wytworzoną przez nieorganiczny materiał. Idealnie gładkie powierzchnie albo też – odwrotnie – bardzo nieregularne, nie sprzyjają dobrej integracji między kością a implantem.

• Tkanka kostna powinna być zdrowa i zbita – tylko w takiej dojdzie do właściwego i szybkiego zespolenia struktury żywej z martwą. Negatywny wpływ na osseointegrację mają: osteoporoza, zaniki tkanki kostnej oraz zaniki wyrostka zębodołowego.

• By wszczep został stabilnie osadzony, konieczne jest stosowanie przez stomatologa właściwej techniki nawiercania kości. Wiertło nie może pracować na wysokich obrotach, pole robocze musi być chłodzone wodą, by nie doszło do zniszczenia kości przez wysoką temperaturę, a otwór przygotowany do umieszczenia implantu powinien mieć dobrze opracowane powierzchnie, bez poszarpań i pęknięć.

• Sposób osadzania wszczepu oraz jego obciążenie koroną zęba muszą być ściśle dopasowane do panujących w jamie ustnej warunków oraz do rodzaju zastosowanego systemu implantologicznego.

Źródło: Opracowanie własne