Próchnica – to przewlekła choroba bakteryjna zęba, która prowadzi do:

• demineralizacji – utraty wapnia,
• uszkodzenia tkanek – najpierw twardych (szkliwa, zębiny), potem miękkiej (miazgi).

Nieleczona próchnica może spowodować nawet:

• utratę zęba,
• zakażenie innych narządów (np. tęczówki oka).

Przyczyny główne:

• Bakterie
  W jamie ustnej, jak w całym organizmie człowieka, znajduje się naturalna flora bakteryjna. Jednak do jamy przenikają również bakterie z otoczenia. Osiadają one na powierzchni zębów i przyciągają inne, tworząc płytkę nazębną, która jest idealnym miejscem do rozwoju kolejnych bakterii. W wyniku metabolizmu cukrów wytwarzają one kwasy powodujące demineralizację szkliwa, a więc uszkodzenie części zęba, która chroni go przed czynnikami zewnętrznymi.
• Cukry
  Są podstawą metabolizmu bakterii. Te naturalnie występujące w pokarmach nie są groźne. Natomiast cukry dodawane sztucznie (zwłaszcza glukoza, sacharoza, fruktoza) mają duży udział w rozwoju próchnicy. Substytuty cukru nie wywołują próchnicy.
• Podatność zębów
  Zależy ona od czynników genetycznych, a także warunków socjalnych. Okres płodowy i okres wzrostu jest bardzo ważny dla podatności zębów na próchnicę, dlatego powinno się w tym czasie przyjmować dużo wapnia i fluoru.
• Czas
  Rozwój próchnicy wymaga czasu – wymienione wyżej czynniki muszą występować przez dłuższy czas, aby doprowadziły do powstania próchnicy.

Aby rozwinęła się próchnica, muszą wystąpić wszystkie z podanych czynników.

Inne przyczyny:

• nieprawidłowa budowa zęba,
• złe ułożenie zęba w szczęce,
• mała ilość śliny,
• złe odżywianie (np. jedzenie dużej ilości słodyczy),
• nieodpowiednia higiena jamy ustnej.

Protetyka. Utracone zęby należy uzupełnić jak najszybciej. Służą do tego wkłady koronowe lub koronowo-korzeniowe oraz uzupełnienia protetyczne (korony i mosty). Mogą one być stosowane zarówno u dorosłych, jak i u dzieci.