Tytan cechuje się dobrą biokompatybilnością i osteointegracją, czyli zespoleniem z kośćmi przyzębia, dlatego też uznany został za materiał z wyboru do wytwarzania implantów śródkostnych. Ponieważ jama ustna to środowisko stale wilgotne, ponadto jej struktury narażone są na ciągłą stymulację – nie tylko mechaniczną, ale również i chemiczną – dlatego też implanty dentystyczne bazujące na tytanie zagrożone są korozją. Wprawdzie tytanowy wszczep pokrywa się naturalnie warstwą tlenku, która działa ochronnie, jednak jest ona za cienka, aby w pełni zabezpieczyć powierzchnię wszczepu przed korozją.

Implanty tytanowe chroni się przed tym niekorzystnym zjawiskiem na wiele sposobów:

• wykonuje się je ze stopu tego metalu z innymi składnikami, jak cyrkon czy niob;

• powierzchnie implantu powleka się rozmaitymi substancjami chemicznymi, na przykład hydroksyapatytem, który jest morfologicznie i chemicznie podobny do składnika występującego w tkance kostnej;

• poddaje się działaniu azotu;

• natryskuje się nanocząstkami;

• osadza się specjalnie uformowane nanorurki na powierzchni;

• poddaje się obróbce kriogenicznej w ciekłym azocie.

Ważne jest, że wymienione działania służą nie tylko wydłużeniu żywotności implantu tytanowego, ale również ochronie tkanek, z którymi wszczep sąsiaduje. Bo skorodowany implant negatywnie wpływa na zdrowie komórek, z którymi ma styczność.