. Często jest to etap wprowadzany przy leczeniu, którego celem ma być poprawa lub przebudowa relacji położenia szczęka – żuchwa. Wstępne leczenie protetyczne wprowadzane jest także w niektórych przypadkach u pacjentów bezzębnych. Jak wynika z obserwacji, tego typu leczenie umożliwia specjaliście rozpoznanie ewentualnych problemów, które mogą się pojawić u konkretnego pacjenta w czasie użytkowania protez stałych. Dzięki wdrożeniu leczenia wstępnego pacjent i protetyk zyskują szanse na wyłapanie ewentualnych niedogodności, które mogą pojawić się podczas noszenia protez tymczasowych i tym samym nie dopuścić do tego, by sprawiły problemy później - już na etapie noszenia protez stałych. Eliminację tego typu wychwyconych niedogodności wykonuje się np. poprzez skorygowanie pewnych elementów tworzących protezy. Wstępne leczenie protetyczne daje też szansę na przeprowadzenie procesu leczniczego z uwzględnieniem potrzeb konkretnego pacjenta.

We wstępnym leczeniu protetycznym stosowane są:

• szyny zgryzowe – wspomagają ustalenie właściwego położenia żuchwy względem szczęki oraz są pomocne przy ustalaniu parametrów zgryzu; tymczasowo stosowane szyny zgryzowe wykorzystywane są także w leczeniu parafunkcji lub do likwidowania określonych, szkodliwych nawyków, które utrudniałyby lub uniemożliwiały pełne wykorzystanie funkcjonalności protezy stałej;

• protezy nakładkowe – stosowane są w tym samym celu co szyny zgryzowe, dodatkowo zaś ułatwiają przystosowanie się pacjenta do noszenia protezy i przygotowują go do noszenia w przyszłości uzupełnienia stałego.

Uzupełnienie, które ma być wykorzystywane we wstępnym leczeniu, przygotowywane jest podobnie jak proteza stała. Proces rozpoczyna się pobraniem wycisku i ustaleniem warunków panujących w jamie ustnej. Na bazie wycisku powstaje model przyszłej protezy, a dopiero na jego podstawie przygotowuje się protezę, którą będzie nosił pacjent. Proteza przeznaczona do wstępnego leczenia może różnić się konstrukcją od uzupełnienia przeznaczonego już do leczenia właściwego – o konkretach budowy uzupełnienia tymczasowego decyduje lekarz prowadzący leczenie.

Źródło: Opracowanie własne