Leczenie protetyczne podjęte może być u pacjenta bez względu na wiek, ale ze szczególnym uwzględnieniem cech charakterystycznych dla jego uzębienia – głównie tych, które wynikają z racji wieku właśnie.

Protezy wykonywane są dla konkretnego pacjenta. Technik dentystyczny i lekarz protetyk biorą pod uwagę indywidualny wygląd przyszłego użytkownika protezy, styl jego życia i zachowania oraz cechy jego naturalnego uzębienia. W zależności od rodzaju wykonywanego uzupełnienia protetycznego różny będzie charakter tejże pracy.

• Uzupełnienia pojedynczych zębów – technik musi w tym przypadku skupić się na dopasowaniu sztucznego zęba do naturalnych sąsiadów. Perfekcyjnie muszą być odtworzone: barwa, odcień, kształt, wielkość, umieszczenie w szeregu zębowym, a także przezierność szkliwa i jego reakcja barwna zależna od rodzaju i intensywności oświetlenia. Przy odtwarzaniu pojedynczych zębów bierze się też pod uwagę wiek użytkownika – od tego parametru zależy, czy sztuczny ząb będzie trzeba poddać charakteryzacji, dzięki której nabierze on np. starszego wyglądu, a jego kształt będzie nosił znamiona starcia wynikającego z długoletniego użytkowania. Charakteryzacja jest konieczna, by ząb sztuczny nie odbiegał znacząco wyglądem od swoich naturalnych sąsiadów.

• Uzupełnienia całkowite – tu można popuścić nieco wodze fantazji, zarówno przy projektowaniu kształtu zębów, jak i przy ich indywidualnej charakteryzacji. Trzeba tylko pamiętać o dobrze pojętym umiarze, by np. starszy pacjent przez uparte pragnienie posiadania śnieżnobiałych zębów, nie wyglądał z taką protezą nienaturalnie lub wręcz groteskowo. Zęby młodych osób są z reguły jaśniejsze od uzębienia ludzi starszych. Mają też mniej śladów po używaniu, rys i pęknięć na szkliwie oraz praktycznie żadnych poważnych przebarwień. Uzębienie osób w średnim wieku nosi już mniejsze lub większe ślady zużycia, pojawiają się przebarwienia, niedoskonałości na szkliwie i starcie powierzchni zębów. Wpływ czasu na zęby widać wyraźnie u osób starszych. Do rzadkości nie należą wyraźne rysy na szkliwie, przyciemnienie jego koloru (szczególnie w miejscach, gdzie odkłada się kamień nazębny), uszkodzenia brzegu siecznego w zębach przednich lub spękania z rozwijającą się próchnicą.

Z powyższej charakterystyki wynika, że protetyk wykonując uzupełnienie dla konkretnego pacjenta, musi je idealnie doń dopasować. Ostrożna charakteryzacja lub jej brak przy wykonywaniu zębów dla osób młodych oraz bardziej zdecydowane zindywidualizowanie sztucznego uzębienia dla pacjenta starszego to podstawy sukcesu przy wykonywaniu protez, których estetyce niczego nie można zarzucić.

Źródło: Opracowanie własne