Podczas procesu wykonywania protez pacjent styka się z pojęciem centralnego zwarcia oraz koniecznością jego ustalenia.

Centralne zwarcie zwane jest inaczej okluzją centralną. Jest to stan, który występuje w momencie kiedy dochodzi do maksymalnego zaguzkowania zębów przeciwstawnych przy centralnym położeniu żuchwy.

Ustalenie centralnego zwarcia jest niezbędne do wykonania prawidłowych czynnościowo protez całkowitych, które będą zapewniać zarówno komfort użytkowania, jak i będą bezpieczne dla pacjenta. Z ustaleniem centralnego zwarcia nie ma zbyt wielu problemów, kiedy do protetyka przychodzi pacjent z prawie kompletnym uzębieniem. Zupełnie inaczej przedstawia się to w odniesieniu do pacjentów bezzębnych, szczególnie tych, u których okres bezzębia trwa długo. Wtedy ustalenie centralnego zwarcia bywa trudne – między innymi z uwagi na nawykowe inne ustawienie żuchwy względem szczęki niż naturalne.

Sposobów na prawidłowe ustalenie centralnego zwarcia jest wiele i każdy protetyk ma wypracowaną optymalną dla siebie metodę. Wszystkie jednak te sposoby odnoszą się do położenia żuchwy względem szczęki.

Istotnym elementem procedury ustalenia centralnego zwarcia jest określenie położenia spoczynkowego żuchwy, czyli takiego, które żuchwa przyjmuje bez udziału naszej świadomości. Mięśnie przywodzące i odwodzące znajdują się wtedy w najmniejszym napięciu, a zęby przeciwstawne nie kontaktują się ze sobą. Powstaje pomiędzy nimi tak zwana szpara spoczynkowa. Takie ułożenie żuchwy umożliwia odpoczynek tkankom podłoża protetycznego oraz całemu układowi mięśniowemu narządu żucia.

Do wyznaczenia wzajemnych relacji ułożenia żuchwy i szczęki wykorzystuje się wzorniki zwarciowe. Wykonywane są one na modelach roboczych, które pozyskuje się z kolei z wycisków czynnościowych.