Hipoplazja szkliwa jest defektem ilościowym szkliwa, charakteryzującym się zmniejszeniem jego grubości. Jest następstwem uszkodzenia matrycy szkliwa.

Hipoplazja może objawiać się w postaci dołków, rowków bądź całkowitego lub częściowego braku szkliwa nad znaczną częścią zębiny.

Wyróżniane są następujące rodzaje tej nieprawidłowości:

• Hipoplazja miejscowa – charakteryzuje się zmniejszonym rozmiarem korony wraz z częściowym i nieregularnym brakiem szkliwa. W niektórych przypadkach pozostałe szkliwo przyjmuje żółtobrązowe zmętnienie. Jeśli braki okażą się rozległe, może dojść do deformacji korony; niekiedy towarzyszą temu zmiany innych tkanek twardych zęba, prowadząc do zniekształcenia korzenia. Przykładem zębów objętych hipoplazją miejscową są zęby Turnera.

• Hipoplazja układowa – charakteryzuje się systematycznymi i chronologicznym zmianami występującymi w całym uzębieniu. Hipoplazja układowa ogólnoustrojowa obserwowana jest częściej w zębach stałych niż w mlecznych. Jeśli już pokaże się na zębach mlecznych, nazywana jest hipoplazją neonatalną – jest wtedy następstwem zaburzeń rozwojowych występujących okołoporodowo lub w pierwszym miesiącu życia. Występuje w postaci rowkowej i jest umiejscowiona przydziąsłowo i wargowo.