Z badań naukowych wynika, że istnieje związek pomiędzy przyjmowaniem leków z grupy bifosfonianów a zmianami w obrębie kości szczęk. Długotrwała terapia tymi lekami, niezależnie od tego, czy jest ona prowadzona drogą doustną czy dożylnie, może powodować gorsze gojenie ran po ekstrakcji zęba oraz powstanie bolesnych zamian i szczelinowatości w tkankach miękkich. Jedną z najpoważniejszych komplikacji jest osteonekroza (martwica kości), która prowadzi do zniszczenia kości szczęk. Mniejsze ryzyko wystąpienia martwicy kości szczęk obserwowane jest przy doustnej terapii bisfosfonianami.

Powikłania w terapiach tymi lekami mogą pojawić się nagle – bezpośrednio po zabiegu chirurgicznym przeprowadzonym w jamie ustnej lub jakiś czas po nim i manifestować się na przykład jako niegojąca się przez wiele miesięcy rana.

Objawy, które powinny zaniepokoić pacjentów poddawanych chirurgicznemu leczeniu stomatologicznemu i przyjmujących bifosfoniany, to:

• trudne gojenie się dziąseł;

• stan zapalny w dziąsłach, ich ból i obrzęk;

• obnażenie kości;

• utrata i ruchomość zębów;

• uczucie ciężkości lub drętwienia w szczęce i żuchwie.

Bardzo ważne jest, aby poinformować stomatologa podczas wizyty o tym, że przyjmuje się leki z grupy bifosfonianów. Dentysta może w takiej sytuacji skierować pacjenta do chirurga stomatologicznego lub szczękowo-twarzowego – nawet jeśli konieczne jest wykonanie tylko mało skomplikowanej ekstrakcji.

Podczas leczenia stosuje się antybiotykoterapię, antyseptyczne płukanki do jamy ustnej, zamknięcie rany, hiperbaryczną terapię tlenową czy powierzchowne usunięcie tkanki kostnej.

Kluczowe znaczenie ma zachowanie higieny jamy ustnej.