Rozpoznanie próchnicy powinno następować jak najszybciej, a nie dopiero, kiedy na szkliwie pojawia się ciemna plama albo w zębie powstaje ubytek. Badanie wzrokowe lub z użyciem zgłębnika zatem nie wystarczą do wczesnej diagnostyki chorych zębów. Stomatolodzy dysponują już na szczęście wieloma nowoczesnymi sposobami detekcji próchnicy:

• transiluminacja – polega na podświetleniu zęba zimnym niebieskim światłem;

• rentgenodiagnostyka (w tym – cyfrowa) – poprawia skuteczność wykrywania próchnicy o średnim zaawansowaniu, ale na zdjęciu rtg nie widać pierwszych stadiów demineralizacyjnych w postaci białych plam;

• przewodnictwo elektryczne – badanie polega na porównaniu wyników uzyskanych dla badanego zęba z danymi dla zdrowego wzorca;

• rozpraszanie światła – ząb podświetlany jest białym światłem o dużym natężeniu; nieprawidłowości widoczne są w postaci cieni;

• fluorescencja – zmniejszenie fluorescencji w danym obszarze zęba świadczy o demineralizacji i rozwijającej się próchnicy;

• tomografia optyczna – umożliwia uzyskanie rozdzielczości liczonej we mikrometrach;

• USG – stosowana rzadko do detekcji próchnicy;

• spektroskopia Ramana – umożliwia badanie powierzchni szkliwa oraz detekcję wczesnej próchnicy i odróżnienie zdrowych zębów od chorych na podstawie analizy uzyskanego widma.

Źródło: Opracowanie własne