Dr hab. n. prawn. Grażyna B. Szczygieł, Dr n. prawn. Katarzyna Bagan-Kurluta

HIV i AIDS to choroby zakaźne. Do zakażenia - zgodnie z aktual­nym stanem wiedzy medycznej - może dojść tylko w pewnych sytuacjach, których przy zachowaniu ostrożności można uniknąć. Nie można jednak - jak trafnie zauważa A. J. Szwarc - z całą pewnością wskazać wszyst­kich sytuacji, kiedy może dojść do zakażenia. Zważywszy na rozpoznane już sposoby zakażenia wirusem HIV, można zaryzykować twierdzenie, że w przypadku każdego nosiciela wirusa HIV czy chorego na AIDS istnieje pewna grupa osób, która jest narażona na zakażenie, szczególnie, gdy osoby te nie wiedzą, iż mają kontakt z nosicielem wirusa HIV czy chorym na AIDS. Wiedza bowiem skłania do zachowania środków ostrożności. Z całą pewnością nie wszyscy nosiciele HIV i chorzy na AIDS przejawią tak dojrzałą postawę wobec innych osób, iż poinformują o swojej chorobie. Mogą tego nie uczynić z różnych powodów, m. in. ze względu na stosunek społeczeństwa do nosicieli wirusa HIV. Wówczas, zważywszy na niebezpieczeństwo zarażenia śmiertelną chorobą - współczesna medycyna nie zna bowiem skutecznych środków leczenia AIDS czy szczepionki przeciwko wirusowi HIV - powstaje problem kolizji dwóch praw z katalogu praw człowieka, a mianowicie prawa do prywatności nosiciela oraz prawa do życia/zdrowia innych osób. W większości przypadków o nosicielstwie wie także lekarz leczący nosiciela HIV czy chorego na AIDS, powstaje więc kolizja między zasadą respektowania tajemnicy le­karskiej a ochroną interesów osób trzecich w związku z zagrożeniem ich zdrowia lub życia tą chorobą.
  Zarówno prawo do życia, jak i prawo do prywatności są chronione prawem wewnętrznym w postaci konstytucji oraz licznymi aktami prawa międzynarodowego.

Cały artykuł dostępny na stronie:
http://prawoimedycyna.pl/index.php?str=artykul&id=228