Szpitale, lecznice i prywatne gabinety coraz częściej przekonują się do idei outsourcingu medycznego. Wykorzystywany jest on do:

• procesów czysto medycznych (np. przeprowadzenie wyspecjalizowanych badań);

• usług wspierających realizację świadczeń opieki zdrowotnej (np. diagnostyka);

• niemedycznych usług wsparcia (sprzątanie, catering, ochrona) – obecnie najczęściej wykorzystywana forma outsourcingu.

Pierwotnie outsourcing był postrzegany jako metoda na ograniczenie kosztów prowadzenia firmy. Obecnie jest coraz częściej kojarzony jako element wzmacniający konkurencyjność podmiotu na rynku, ponieważ usuwa z zakresu działań lecznicy czynności poboczne, umożliwiając skupienie się na działaniach profesjonalnych, związanych stricte z profilem funkcjonowania szpitala czy kliniki oraz otwiera przed podmiotem leczniczym drogę do oferowania pacjentom nowoczesnego zaplecza sprzętowego. To z kolei pociąga za sobą możliwość ubiegania się o wyższe kontrakty z Funduszem Zdrowia.

Najważniejszym elementem bezpiecznego outsourcingu jest umowa – musi ona zabezpieczać interesy lecznicy na wypadek nienależytego wykonania czy też niewykonania powierzonych zadań przez wykonawcę. Zabezpieczenia te mogą być ustanowione poprzez wyznaczenie zakresu odpowiedzialności, zapisy o karach umownych, odsetkach za nieterminowe wykonanie zadania lub też poprzez zastosowanie krótkich okresów obowiązywania umów – co w sposób pośredni ułatwia zdyscyplinowanie podmiotu zewnętrznego.

Ważnym elementem działań podmiotu leczniczego, który zawiera umowę outsourcingu z wykonawcą, jest nadzór nad należytym wykonywaniem powierzonych czynności oraz kontrola działań podmiotu zewnętrznego. Są to elementy konieczne, ponieważ żadna umowa outsourcingu nie zwalnia lecznicy z odpowiedzialności wobec pacjenta.

Warto pamiętać, że powierzenie czynności podmiotowi zewnętrznemu musi być przemyślane i celowe – nie ma sensu zlecać wykonywania usług firmie zewnętrznej, jeśli z jakichś powodów bardziej zasadne jest, aby działania te były wykonywane bezpośrednio przez lecznicę, np. lepiej, aby diagnostyka laboratoryjna pozostawała bezpośrednio w gestii dużego szpitala, ponieważ często będą potrzebne wyniki badań wykonanych na cito.

Źródło: „Ogólnopolski Przegląd Medyczny”