W wojennej zawierusze zginęła większość dentystów. Po zakończeniu wojny stomatologia w Polsce zaczęła się odradzać jeszcze w 1945 r. - powoli, bo brakowało kadry naukowej oraz nie funkcjonowały uczelnie. Niedobór dentystów był jednak tak znaczny, że sytuację należało jak najszybciej zmienić (by dostać się do stomatologa, pacjenci zmuszeni byli liczyć się z długą podróżą – w wielu miejscach powojennej Polski nie było dentysty w promieniu kilkudziesięciu kilometrów). Statystyki podają, że na początku 1947 r. na terenie północnej Polski, który to rejon obejmowała Okręgowa Izba Lekarsko -Dentystyczna, zarejestrowanych było 534 lekarzy dentystów. Aż 237 z nich figurowało w spisie dentystów warszawskich.

Dramatyczna sytuacja panowała w okolicach Gdańska – w tamtejszej delegaturze OIL-D zarejestrowanych było jedynie 66 dentystów. W zawiązku z tym ówczesne ministerstwo zdrowia zdecydowało, by uruchomić tam jak najszybciej Akademię Lekarską, w której kształceni byliby lekarze, lekarze dentyści oraz farmaceuci. Uczelnię powołano do życia dekretem Krajowej Rady Narodowej z 8 października 1945 r. Początkowo udało się tam uruchomić jedynie wydział lekarski oraz farmaceutyczny. Natomiast stomatologia czekała na kadry – brakowało bowiem pracowników z dorobkiem naukowym i tytułami profesorskimi. Na wydziale lekarskim zatrudnienie znalazło kilku dentystów o specjalności chirurgicznej. Stanowili oni również personel przyuczelnianej przychodni dentystycznej.

Na warszawskiej Akademii Stomatologicznej wykłady rozpoczęły się już w 1945 r. Łódź również otrzymała prawa do utworzenia uniwersytetu z wydziałami lekarskim i stomatologicznym – tam też zatrudnienie na stanowisku profesora i dziekana Wydziału Stomatologicznego znalazł prof. dr Alfred Meissner – naukowiec, którego próbowano pozyskać do pracy w gdańskiej uczelni.

Problem niedoboru kadr dotkliwie doskwierał polskim uczelniom po zakończeniu wojny. Dlatego odbudowa personelu naukowego na uczelniach stała się jednym z głównych zadań do realizacji.

Źródło: „Gazeta Lekarska”