NFZ ma prawo do kontrolowania prawidłowości ordynacji lekarskiej. Podstawą do działań kontrolnych są przepisy ustawy o zawodzie lekarza i lekarza dentysty, rozporządzenia MF w sprawie recept i dokumentacji medycznej oraz umowy na udzielanie świadczeń zdrowotnych, refundowanych z systemu ubezpieczeń zdrowotnych i umowy na wystawianie recept „refundowanych”. W przypadku wykrycia nieprawidłowości lekarz zostaje pociągnięty do odpowiedzialności, której wymiar zależy od rangi uchybienia:

• ciężkie skutkują koniecznością zwrotu pełnej kwoty refundacji; dotyczą: braku dokumentacji medycznej lub jakiejkolwiek informacji o przepisanych medykamentach, bezpodstawnego, nieudokumentowanego używania uprawnień pacjenta do leków refundowanych (np. „IB”, „IW”, „ZK”) i choroby przewlekłej „P”;

• lżejsze, których konsekwencją jest kara umowna lub upomnienie; dotyczą: braku podpisu lekarza w dokumentacji medycznej, braku wpisów odnośnie wizyt i ordynacji leków oraz informacji o przedłużeniu stosowania farmaceutyków.

Uchybienia wykryte po kontrolach przeprowadzonych przez NFZ dotyczyły m.in.:

• wypisywania leków po zgonie pacjenta ale jeszcze na jego nazwisko;

• wypisywania zbyt wielu leków na jednego pacjenta;

• chaotyczności lub nieczytelności wpisów do kart pacjentów, a także braku wpisów o lekach lub wizytach – lekarze tłumaczyli to zapracowaniem i pośpiechem.

Natłok zadań zawodowych nie zwalnia jednak lekarza z obowiązku staranności prowadzenia dokumentacji medycznej. System kontroli ordynacji lekarskiej jest na tyle szczelny i dokładny, że z pozoru niewinne uchybienie może skutkować długotrwałym postępowaniem wyjaśniającym.

W przypadku stwierdzenia uchybień na wielką skalę NFZ kieruje sprawę do organów ścigania: prokuratury a nawet CBŚ. Wątki trafiają też do rzeczników odpowiedzialności zawodowej.

Jeśli lekarz nie zgadza się z wynikami kontroli, może odwołać się od decyzji NFZ do prezesa Funduszu. Odwołanie rozpatruje zespół arbitrażowy.

By uniknąć kłopotów podczas kontroli ordynacji lekarskiej należy:

• dbać o staranne i czytelne prowadzenie dokumentacji medycznej (również dla rodziny i znajomych) oraz tak samo staranne wypisywanie każdej recepty;

• nie mieszać blankietów wpisów z praktyki prywatnej z drukami dotyczącymi działania w innych placówkach służby zdrowia;

• unikać pośpiechu i chaotyczności podczas wypisywania recept i dokumentacji;

• w razie jakichkolwiek wątpliwości sprawdzać oznaczenia chorób w spisach;

• pilnować blankietów recept oraz dokonywanych tam wpisów;

• wyjątkowo dokładnie prowadzić dokumentację schorzeń przewlekłych lub rzadkich i ordynację dotyczącą leków drogich, wysoko refundowanych, silnie działających lub przepisywanych w większych ilościach (np. pacjentowi na zapas przed dłuższym jego wyjazdem).

Źródło: „Gazeta Lekarska”