Warunki, które towarzyszyły większości ekstrakcji zęba w wiktoriańskiej Anglii, były przerażające. Zabiegi chirurgiczne w jamie ustnej wykonywane były na ulicy lub w okopach wojskowych, a zęby rwano kleszczami – często tymi samymi, których wojskowy kowal wcześniej użył do usuwania gwoździa z końskiej podkowy. Brak higieny sanitarnej powodował, że żołnierze masowo ginęli na frontach nie z powodu kuli nieprzyjaciela, ale w wyniku powikłań septycznych po zabiegach stomatologicznych.

Istniały jeszcze kolejne istotne problemy: brak kadr stomatologicznych oraz higiena jamy ustnej w formie mniej niż szczątkowej. Jak poważne były to komplikacje, poświadczy fakt, że z powodu problemów ze zdrowiem jamy ustnej i braku jakiegokolwiek postępu medycznego w armii Imperium, musiano odesłać do Wielkiej Brytanii ok. 30 tysięcy żołnierzy.

Doświadczenie uczy, dlatego początek II wojny światowej wraz z rekrutacją żołnierzy zaowocował również tworzeniem wojskowej kadry medycznej i stomatologicznej – powoływano dodatkowych oficerów dentystycznych. Wielu z nich pozostawało na stałe w większych bazach lub na statkach, ale część kadr stomatologicznych weszła w skład jednostek mobilnych i przemieszczała się pomiędzy mniejszymi bazami, zapewniając opiekę stomatologiczną tam, gdzie dentysty stacjonarnego nie było.

Źródło: „Daily Mail”