Tytan i jego stopy stanowią grupę biomateriałów. Początkowo stosowane były w ortopedii, z czasem zaadaptowano je na potrzeby stomatologii. Sam tytan ma mniejszą wytrzymałość w porównaniu ze stopami tytanowymi, ale jest tańszy i bardziej odporny na korozję dzięki wytworzeniu się pasywnej warstwy tlenków na jego powierzchni. Tlenki powstają także na stopach tytanu. Wytrzymałość tytanu może być zwiększona pod wpływem przeróbki plastycznej na zimno.

Stopy tytanu z innymi metalami to jedne z najbardziej obiecujących materiałów na protezy. Ceni się je w stomatologii za:

• niską gęstość;

• korzystną relację wytrzymałości do plastyczności;

• dobrą odporność korozyjną;

• znakomitą biozgodność.

Jednym z najczęściej stosowanych biomateriałów jest stop tytanu z wanadem. Jednak z uwagi na potencjalną toksyczność wanadu, opracowano stopy bezwanadowe, w skład których wchodzi niob. Ze stopów eliminuje się także aluminium – ponieważ może ono powodować rozmiękczenie kości i uszkodzenia komórek nerwowych.

Z bezwanadowych stopów wykonuje się m.in. płytki dla chirurgii twarzowo-szczękowej, koronki i mosty, stabilizatory kości.

Stopy z pamięcią kształtu (tytanowo-niklowe) wykorzystywane są w ortodoncji – wykonuje się z nich m.in. urządzenia do okluzji, klamry, płytki do osteosyntezy.

Źródło: Opracowanie własne