Zespół naukowy z Queen Mary University London, Neville Greaves of the University of Aberystwyth wspomagany przez badaczy z Chin, Węgier i Danii pracuje nad rozwiązaniem problemu zwiększenia czasu utrzymywania się plomb dentystycznych osadzonych na tkankach zębów przy użyciu cementów glasjonomerowych. Cementy te, wykorzystywane w stomatologii od 40 lat, cechują się dobrymi parametrami użytkowymi, ale trwałość plomb przymocowanych do tkanek zęba przy użyciu tych materiałów szacowana na ok. 10 lat, mogłaby być większa. Ideałem byłoby, gdyby plomby pozostawały w ubytkach już na całe życie pacjenta, tak jak niekiedy ma to miejsce w przypadku wypełnień amalgamatowych.

Kluczem, który może przynieść odpowiedź na pytanie, jak zwiększyć wytrzymałość wypełnień mocowanych przy pomocy cementu glasjonomerowego, może być zrozumienie reguł rządzących zależnością między sztywnością cementu a liczbą wiązań atomów glinu biorących udział w mocowaniu materiału. Sztywność ta wzrasta bowiem wprost proporcjonalnie do liczby tych wiązań. Natomiast liczba wiązań, którymi atomy glinu łączą materiał wypełnienia z tkankami zęba, wzrasta wraz z upływem czasu.

Wyższa sztywność może powodować jednak, że wypełnienie będzie szybciej wykruszać się w warunkach podwyższonego stresu mechanicznego. Jeśli zatem plomba miałaby się utrzymywać w ubytku długo, należałoby zatrzymać czas utwardzania cementu w takim momencie, aby materiał był już dobrze twardy, ale jednocześnie nie doszło do wykorzystania wszystkich sześciu wiązań jonowych.

Źródło: physicsworld.com