„Amerykańskie Towarzystwo Dentystyczne zdefiniowało pojęcie Evidence-Based Dentistry (EBD), jako drogi wiodącej do zdrowia jamy ustnej, która wymaga rozsądnego połączenia systemowej oceny klinicznych dowodów naukowych, wpływających na zdrowie pacjenta z biegłością w praktyce klinicznej lekarza dentysty i preferencjami samego pacjenta” – informuje „Gazeta Lekarska” w wydaniu z dnia 21.09.2015 r. EBD jest składową szerszego systemu: Evidence-Based Medicine, opisującego praktykę wykorzystywania w podejmowaniu decyzji klinicznych najlepszych dostępnych dowodów naukowych dotyczących skuteczności, efektywności oraz bezpieczeństwa podjętego postępowania klinicznego. Dowodami tymi są wiarygodne badania eksperymentalne dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa interwencji medycznych oraz badania obserwacyjne, które dostarczają danych o efektywności i bezpieczeństwie zastosowanego leczenia.

Na biegłość dentysty składają się: posiadana wiedza, fachowość i zdolność podejmowania decyzji nabywana przez lata pracy. Umiejętności te przekładają się na bardziej trafną diagnostykę i przemyślaną identyfikację problemów zdrowotnych pacjenta.

Na osiąganie sukcesu w leczeniu stomatologicznym zgodnie z logiką EBD konieczne jest przestrzeganie 5 kroków:

• sformułowanie klarownych pytań związanych z problemem klinicznym, na które szuka się odpowiedzi;

• poszukiwanie odpowiedzi dotyczących podobnych problemów klinicznych w wiarygodnym piśmiennictwie;

• krytyczna ocen uzyskanych danych;

• zastosowanie w wyważony sposób istotnych informacji w leczeniu pacjenta;

• dokonanie oceny skuteczności zastosowanego leczenia.

Aby ułatwić lekarzom praktykom pracę i oszczędzić czasochłonnych poszukiwań rozwiązania problemu zdrowotnego, współcześnie decyzje coraz częściej podejmowane są na podstawie rekomendacji wydawanych przez uznanych w danej dziedzinie specjalistów.

Tyle teoria. W praktyce EBD wciąż raczkuje, choć potencjał rozwojowy ma. Warto jednak zawsze pamiętać, że to jedynie narzędzie, które ma ułatwić podjęcie najlepszej decyzji odnośnie leczenia schorzeń u konkretnego pacjenta. Nie jest to natomiast instrument, który zwolni dentystę z myślenia i osobistej analizy konkretnego przypadku chorobowego.

Źródło: „Gazeta Lekarska”