Dania słynie z dobrze zorganizowanej publicznej opieki medycznej. „W maju 2014 r. gościła w Polsce wysokiego szczebla delegacja duńskiej ochrony zdrowia, z ministrem zdrowia na czele. Podczas bardzo ciekawego spotkania w rezydencji ambasadora Danii, na które z powodu „licznych obowiązków" nie dotarł żaden przedstawiciel naszego Ministerstwa Zdrowia, członkowie najlepszych firm duńskich oraz organizacji Healthcare Denmark zaszczepili wśród obecnych na spotkaniu Polaków ducha współpracy interesariuszy systemu ochrony zdrowia obecnego od lat w Danii” – informuje „Menedżer Zdrowia” w wydaniu z dnia 31.12.2014 r.

Co zatem składa się na sukces systemu opieki medycznej w Danii?

Na początek ciekawostka: resort zdrowia jest tam słabo rozbudowany. Pracuje w nim ok. 200 osób, najwięcej jest konsultantów i doradców, a zdecydowanie mniej niż u nas wiceministrów, dyrektorów i kierowników. Oprócz tego system działa w oparciu o następujące założenia:

• Healthcare Denmark – organizacja oparta na partnerstwie publiczno-prywatnym, takim z prawdziwego zdarzenia, które tworzą duńskie Ministerstwo Zdrowia, regiony Danii (województwa) oraz prywatne firmy działające na rynku ochrony zdrowia. Cel partnerstwa: promocja duńskiej ochrony zdrowia i współpraca na forum krajowym.

• Największe publiczne nakłady na ochronę zdrowia na świecie i budżetowy system finansowania lecznictwa – rocznie przeznacza się tam 11,1 proc. PKB na ochronę zdrowia. Daje to 4485 USD na obywatela, przy czym wliczone w to są wydatki prywatne, które wynoszą zaledwie 593 USD na obywatela.

• W Danii praktykuje 340 lekarzy na 100 tys. osób, liczba łóżek szpitalnych wynosi 287 na 100 tys., 20 proc. obywateli pali papierosy (w Polsce o ok.10% więcej), a 13,5 proc. ma nadwagę (w Polsce: ok. 50%).

• System finansowania jest budżetowy. Za realizację zadań opieki medycznej odpowiedzialne są regiony, które dotowane są w 70% z budżetu centralnego i 30% z podatków ściąganych przez gminy.

• Reforma służby zdrowia przeprowadzona w 2007 r. miała na celu wzmocnienie sektora publicznego oraz równy dostęp do świadczeń wszystkich obywateli przy jednoczesnym przeniesieniu jak największego zakresu usług jak najbliżej pacjenta.

• Szpitale, POZ, opiekę specjalistyczną, fizjoterapeutów i chiropraktyków podporządkowano regionom i to one są płatnikami. Szpitale zajmują się wyłącznie leczeniem, które nie może być wykonywane w warunkach ambulatoryjnych. Szpitale prywatne są nieliczne i pełnią rolę pomocniczą dla placówek publicznych, oferują zabiegi upiększające oraz leczenie metodami niekonwencjonalnymi. I ciekawostka: jeśli czas oczekiwania na leczenie ze środków publicznych wynosi ponad miesiąc (lub 2 miesiące dla niektórych procedur), regiony i ich szpitale są zobligowane zlecić wykonanie tych procedur podmiotom prywatnym.

• Istnienie komisji regionu ds. zdrowia, której członkowie są wybierani w wyborach samorządowych. Są one niezależne od pozostałych władz regionalnych, a także autonomiczne w stosunku do Ministerstwa Zdrowia.

• Istnienie Centralnej Rady ds. Zdrowia działającej przy Ministerstwie Zdrowia, w której skład wchodzą wszyscy interesariusze systemu, tj. przedstawiciele ministerstwa, regionów, władz municypalnych, a także menedżerowie, lekarze, pielęgniarki i środowisko akademickie, a której rekomendacje są wiążące dla ministra zdrowia.

• Stomatologia, profilaktyka i oświata zdrowotna oraz rehabilitacja niestacjonarna, opieka nad seniorami, zapobieganie i leczenie uzależnień to zadania dla władz municypalnych (odpowiedniki naszych gmin), na które pieniądze pochodzą z budżetu centralnego i są przekazywane bez pośrednictwa regionów.

Źródło: „Menedżer Zdrowia”