Przepisy ustawy o działalności leczniczej regulują kwestie związane z czasem pracy osób mających zatrudnienie na różnych stanowiskach oraz w zależności od pełnionych funkcji w pracy. Oto, co wynika z ustaleń.

• W każdej firmie powinien istnieć ustalony harmonogram czasu pracy, przygotowany zgodnie z wymogami systemu, w którym odbywa się praca i określający dla poszczególnych pracowników dni oraz godziny ich pracy.

• Okres rozliczeniowy w prywatnych gabinetach lekarskich, dentystycznych, prowadzonych przez pielęgniarki, położne oraz samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej nie może przekraczać 3 miesięcy, dzienny czas pracy - 7 godzin i 35 minut, a tygodniowy (przyjmując, że pracuje się przez 5 dni w tygodniu) - 37 godzin i 55 minut. Personel techniczny nie może pracować dłużej w prywatnych gabinetach niż 8 godzin dziennie, a 40 godzin tygodniowo. Dla pracowników niewidomych, którzy mają w pracy kontakt z pacjentami, czas pracy nie może przekroczyć 30 godzin tygodniowo. Maksymalny tygodniowy czas pracy obowiązuje również w sytuacji, kiedy rodzaj pracy wymaga, by dzienny czas pracy wydłużyć (maksymalnie do 12 godzin). Okres rozliczeniowy w przypadku stosowania wydłużonego dobowego czasu pracy wynosi 1 miesiąc. Przepisy nakładają na pracodawcę wymóg prowadzenia rejestru czasu pracy osób pracujących w wydłużonym wymiarze czasu pracy.

• W sytuacji, kiedy pracownik z wyższym wykształceniem wykonujący zawód medyczny pełni dyżur, czas trwania dyżuru wliczony zostaje do czasu pracy, przy czym dyżur pełniony jest poza właściwymi godzinami pracy. Po zakończeniu dyżuru pracownik powinien skorzystać z przysługującego mu odpoczynku.

• Zgody pracownika wymagają m.in. deklaracja dłuższej pracy w ujęciu tygodniowym (przeciętnie 48 godzin w przyjętym okresie rozliczeniowym nie dłuższym niż cztery miesiące) oraz praca dłuższa niż 8 godzin na dobę w przypadku osób opiekujących się dzieckiem do lat 4.

• Prawo do nieprzerwanego, co najmniej 11 godzinnego wypoczynku ma pracownik w każdej dobie, podobnie jak do co najmniej 35 godzin nieprzerwanego odpoczynku (obejmującego co najmniej 11 godzin nieprzerwanego odpoczynku dobowego) w każdym tygodniu. W uzasadnionych sytuacjach pracownikowi trzeba zapewnić co najmniej 24 godziny nieprzerwanego wypoczynku, udzielonego w okresie rozliczeniowym nie dłuższym niż 14 dni.

• Za pozostawanie w gotowości do świadczenia usług medycznych pracownik otrzymuje za każdą godzinę 50 proc. godzinowej stawki jego wynagrodzenia zasadniczego. Kiedy osoba taka zostanie wezwana przez pracodawcę, przysługuje jej prawo do wynagrodzenia jak za dyżur medyczny.

Źródło: „Dziennik Gazeta Prawna”