Przepisy ustawy z 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza i lekarza dentysty, oraz zapisy ustawy z 31 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnejnie wprowadzają zakazu założenia i prowadzenia indywidualnej praktyki lekarskiej w sytuacji, gdy lekarz albo dentysta są zatrudnieni na etacie w placówce publicznej służby zdrowia; w szczególności w szpitalu. Jedynym ograniczeniem do założenia i prowadzenia prywatnej praktyki lekarskiej jest zakaz konkurencji. Jeżeli stomatolog podpisze stosowny załącznik do umowy o pracę, traktujący o zakazie konkurencji, wówczas nie może prowadzić takiej praktyki w dziedzinie i na terenie, w których działa też szpital – jednostka pracodawcy etatowego.

Z przepisów ustawy z 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty wynika, że grupowa praktyka lekarska nie jest prowadzeniem zakładu opieki zdrowotnej. Co za tym idzie – nie trzeba w przypadku uruchamiania grupowej praktyki lekarskiej uzyskiwać wpisu do rejestru ZOZ (co zaś należy pod definicję zakładu opieki zdrowotnej, reguluje z kolei ustawa o zakładach opieki zdrowotnej).

Stomatolog prowadzący swój prywatny gabinet, musi posiadać odpowiednie kwalifikacje zawodowe oraz prawo do wykonywania zawodu, poparte odpowiednimi dokumentami. Zdarzają się bowiem przypadki, kiedy pacjentów przyjmują pseudo dentyści – osoby, które nie ukończyły studiów stomatologicznych; albo technicy dentystyczni, posiadający dyplom ukończenia szkoły, odpowiedniej dla tego zawodu. Stomatolog musi posiadać dyplom ukończenia uczelni kształcącej dentystów oraz aktualne zaświadczenie o prawie do wykonywania zawodu.

Prowadzenie praktyki bez stosownych zaświadczeń i pozwoleń jest ścigane przez prawo i podlega karom, których rodzaj i wysokość określają przepisy Kodeksu Karnego. Poszkodowani przez pseudo specjalistów mogą zaś dochodzić odszkodowań oraz zadośćuczynień w drodze powództwa cywilnego.

Źródło: „Gazeta Prawna” i opracowanie własne