Z badań przeprowadzonych przez naukowców na Politechnice Łódzkiej wynika, że pokrycie cementu szkłojonomerowego powłoką z nanokompozytu poprawia właściwości mechaniczne tego pierwszego.

Cementy szkłojonomerowe wynaleziono w 1969 r. Występują one tradycyjnie w postaci proszku i płynu. Służą do wypełnień ubytków, osadzania koron i mostów, jako szybkowiążące cementy podkładowe pod wypełnienia w ubytkach oraz materiały do lakowania bruzd zębowych.
Do ich zalet należą:

• wytwarzanie trwałego chemicznego połączenia ze szkliwem i zębiną;

• największa biotolerancja wśród wypełniających materiałów stomatologicznych;

• mała cytotoksyczność;

• rozszerzalność termiczna w największym stopniu zbliżona do rozszerzalności tkanek zęba spośród wszystkich materiałów do wypełnień;

• zdolność magazynowania i uwalniania działających przeciwpróchnicowo jonów fluoru.

Pomimo wielu zalet, cementy szkłojonomerowe mają też też wady, które mogą niekorzystnie wpływać na właściwości mechaniczne tych materiałów i na proces wiązania z tkankami zęba. Są to:

• duża porowatość;

• kruchość;

• przedłużony czas reakcji wiązania;

• duża wrażliwość na wilgoć w początkowej fazie wiązania.

Z uwagi na wiele zalet cementów szkłojonomerowych czynione są rozmaite próby poprawy właściwości mechanicznych tych materiałów. Jednym z najnowszych rozwiązań jest pokrywanie ich warstwą nanokompozytu. Postępowanie takie okazało się dobrym pomysłem na wzmocnienie szkłojonomerów: w badaniu in vitro pokryta nanokompozytem powierzchnia okazała się lepiej zabezpieczona przed wpływem sztucznej śliny, dzięki czemu była gładsza, bardziej jednorodna, bardziej odporna na powstawanie pęknięć w powierzchniowej warstwie cementu. Mniejsze też było wypłukiwanie zawartych w cemencie jonów służących remineralizacji zębów.

Źródło: „Przemysł Chemiczny”